Οι λογικές της παρακμής

 Η ανεργία λένε ανέβηκε κι άλλο. Και δεν έχουμε δυνατότητα να μετρήσουμε τα πραγματικά δεδομένα.
Οι αριθμοί πιέζουν τους πάντες. Την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τους πολίτες.Εμάς.
Ακούω συνεχώς διάφορα για τις λύσεις που προτείνονται. Λύσεις που θα μας έφερναν σε καλύτερη θέση. Λύσεις που δεν συνυπολογίζουν την πραγματικότητα.
Η σκέψη μου συνεχώς πηγαίνει σε αυτούς που για να βγουν από το σπίτι τους υπολογίζουν ακόμη και το κόστος του εισιτηρίου. Σε αυτούς που ντρέπονται να πουν στα παιδιά τους, ότι δεν έχουν.
Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει αρχή και τέλος. Με την κατανάλωση να κυριαρχεί στο υποσυνείδητό μας. Που μας κάνει δυστυχείς όταν δεν μπορούμε να αγοράσουμε κάτι αντικειμενικά περιττό.
Υπάρχει λόγος γι αυτό. Η έλλειψη δημιουργεί την ανάγκη του "δώρου" στον εαυτό μας.
Μια χώρα ευλογημένη για το πάθος της, την φιλοτιμία της, την συμπόνοια, την ευαισθησία για τον δίπλα.
Δεν κάναμε όμως τις σωστές επιλογές την σωστή στιγμή.
Μας ξεπέρασε η "πρόοδος", η "ανάπτυξη", ο μεγαλοϊδεατισμός, ο οπαδοποίηση.
Τώρα οι νέοι φορείς του δόγματος των χρήματος (χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα) μας επιβάλλει να γίνουμε όπως οι άλλοι. Αυτοί που δεν έχουν στο DNA τους τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίξουν αυτή την πορεία. Που νομίζουν ότι κόβοντας από τον δίπλα θα σωθούν αυτοί. Ξεχνώντας αυτοί οι άλλοι, θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτή την χώρα...
Το πολιτικό σύστημα και οι πατρόνοι του (όποιοι κι αν είναι) ζει την απόλυτη απαξίωση. Και το ξέρει αυτό. Γι αυτό και σπρώχνει με τον τρόπο την κατάσταση στα άκρα.
Τι θα δημιουργηθεί;
Απλό. Μια στρατιά ανθρώπων που λόγω έλλειψης θα υποστηρίζουν οτιδήποτε με την ελπίδα να σωθούν.
Το απόλυτο τίποτα.
Οι λογικές της παρακμής κάνουν την δουλειά τους.
Συντηριτικοποίηση για να βγούμε από τούνελ!!!
Εν αρχή ήν ... το χρήμα.