Το τέλος του δρόμου της ελπίδας για την ΔΗΜΑΡ

Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς που αποχώρησαν κατέθεσαν το παρακάτω κείμενο :

 

Αποχωρούμε από τα αδιέξοδα 

 

Τρία χρόνια αντιμαχόμαστε ένα σύστημα χειραγώγησης της ελπίδας και των ιδεών της Ανανεωτικής
Η ΔΗΜΑΡ της ελπίδας του 2010, αλώθηκε και τελικά αλλοτριώθηκε.
Αποτέλεσμα του συνεχούς ετεροπροσδιορισμού της σε άλλα, ξένα γι αυτή και το πολιτικό προσωπικό της, ιδεολογικά ρεύματα και πρακτικές.
Τώρα έχει μείνει μόνο μια ταμπέλα για να θυμίζει από πού αρχίσαμε.
Τώρα έχει παραμείνει ένα όνομα, για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα σχέδια των ολίγων, ελάχιστων, που χωρίς ιδεολογικό στίγμα προσπαθούν να προσδεθούν σε άλλους χώρους για να εξασφαλίσουν τη προσωπική τους πολιτική επιβίωση.
Δεν συζητάει κανείς τους τι ανάγκες έχει ο τόπος, αλλά μόνο τι ανάγκες έχουν οι ίδιοι.
Προσπαθούν να συνεργαστούν με όσους υποστήριζαν τις πολιτικές που δημιούργησαν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Αριστεράς, που διαρκώς προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να αγκιστρωθεί στην εξουσία, διαστρεβλώνοντας ιδέες, έννοιες και δημοκρατικές πρακτικές.

Η Σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά, διαρκώς Ανανεούμενη, αντιλαμβάνεται το Σοσιαλισμό, σαν ένα σύστημα διαρκούς κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης και μετασχηματισμού, με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, με διαθρωτικές αλλαγές, με τη συμμετοχή της κοινωνίας για ένα άλλο πρότυπο ζωής, απέναντι στον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση.
Στη πράξη προωθείται η συνεργατικότητα, η συμμετοχικότητα, η εργασιακή δημοκρατία, ο περιορισμός της υπερεργασίας και του ποσοστού υπεραξίας της εργασίας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, με ενίσχυση των καθολικών κοινωνικών παροχών σύμφωνα με τις αντοχές και τα όρια του πλανήτη και των οικοσυστημάτων και με βάση τις δυνατότητες και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, ως συνειδητών μελών ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου με υπερεκτεταμένους δημοκρατικούς θεσμούς και νομοθεσία, δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα εφαρμόζονται ισότιμα και ισόνομα από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.
Η Ανανεωτική Αριστερά στον 21ο αιώνα δε μπορεί παρά να είναι ανανεούμενη και να υπερβαίνει τα πολιτικά σχέδια που δοκιμάστηκαν από την Αριστερά τον 20ο αιώνα (σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική, κομμουνιστική εκδοχή) και να απαντά με πειστικότητα στα νέα δεδομένα.
Θέτει την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών σε περιβάλλον ελευθερίας και ευημερίας, με τη διάχυση του πλούτου, υλικού και πνευματικού, σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας, ανάλογα με τις ανάγκες αλλά και τη συμμετοχή του καθενός.
Η Ανανεωτική Αριστερά ήρθε για να υπερβεί τα παλιά σχέδια της Σοσιαλδημοκρατίας (και όχι μόνο) και ως εκ τούτου είναι ασύμβατη η συνύπαρξη σε κοινούς φορείς, πολύ περισσότερο όταν εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας είναι το ΠΑΣΟΚ, που αποστρέφεται η Ελληνική κοινωνία.
Στα αδιέξοδα που δημιουργεί η πολιτική τους εμείς θα αντιταχθούμε.

Θα διεκδικήσουμε εκ νέου, μαζί με την κοινωνία και τους σκεπτόμενους πολίτες, το μέλλον μας.
Αποχωρούμε πριν αλώσουν και τον χώρο των ιδεών, της ανανέωσης, της ελπίδας, της αξιοπρέπειας.
Αποχωρούμε από αυτό που οι πολίτες καταδίκασαν, δηλαδή την κομματοκρατία και την δυσοσμία του παραγοντισμού.
Ήμασταν πάντοτε θετικοί σε οποιαδήποτε συνεργασία με πολιτικούς και προγραμματικούς όρους. Καταθέταμε ευθαρσώς και ειλικρινώς τις απόψεις μας. Στο όνομα της ενότητας δεν αποχωρήσαμε από το κόμμα και πρωτοστατήσαμε στις εκλογές του Ιανουαρίου, όταν άλλοι κρύβονταν. Παραμείναμε σιωπηλοί στην τελευταία συνεργασία ώστε να μην λαβωθεί η προσπάθεια της κομματικής πλειοψηφίας αν και τονίσαμε ότι αυτό αποτελεί κοινωνική μειοψηφία.
Το κάναμε με ήθος, όπως αρμόζει σε στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Φευ!
Δεν εισακούστηκε ούτε μία πρότασή μας, αν και τα αποτελέσματα της πολιτικής τους έφεραν ένα κόμμα-ελπίδα στο 0,49% και τελικά στην ενσωμάτωσή του στο ΠΑΣΟΚ.
Προφανώς δεν είναι στραβός ο γιαλός. Αυτοί στραβά αρμενίζουν.

Αποχωρούμε από τα αδιέξοδα, για να δημιουργήσουμε διεξόδους.

Προτείνουμε 13 βήματα για την συγκρότηση μια άλλης Κοινωνίας
1. στην αντιπροσώπευση εισάγουμε τη λογική της ενεργής συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων,
2. στη λογική της ατομικότητας εισάγουμε την αλληλεγγύη και το συνεργατισμό,
3. στη λογική του κέρδους με κάθε κόστος εισάγουμε τη λογική του σεβασμού του οικολογικού-κοινωνικού αποτυπώματος κάθε παραγωγικής/οικονομικής διαδικασίας,
4. στη λογική των αγορών εισάγουμε τη λογική της ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας,
5. στα κοινωνικά στεγανά εισάγουμε την διαρκώς ανανεούμενη Δημοκρατική κοινωνία.
6. στην «απασχολησιμότητα» εισάγουμε τη λογική της δημιουργικής εργασίας,
7. στην λογική της άκριτης κατανάλωσης επιλέγουμε την ορθολογική απομείωση της σπατάλης,
8. στην λογική της μείωσης του κόστους παραγωγής, μέσω της απορρύθμισης της εργασίας, επιλέγουμε τη λογική της καινοτομίας, της ενίσχυσης του ανθρώπινου κεφαλαίου, της βέλτιστης χρήσης φυσικών πόρων και της προστιθέμενης αξίας,
9. στη λογική του «Κράτους πρόνοιας» επιλέγουμε τη λογική της ικανοποίησης των ανθρωπίνων αναγκών, με την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των πολιτών,
10. στη λογική της «ανάπτυξης» μέσω της μεγέθυνσης του κεφαλαίου, επιλέγουμε την ανάπτυξη και τη μεγέθυνση της ευημερίας του καθενός ξεχωριστά,
11. στις απάνθρωπες επιταγές του νεοφιλελεύθερου συστήματος και των ανεξέλεγκτων αγορών, επιλέγουμε έναν ‘’άλλο ανθρώπινο τρόπο’’ καθημερινότητας, (ρύθμιση της αγοράς, ενίσχυση των περιβαλλοντικών κανόνων και της κοινωνικής δικαιοσύνης),
12. στη λογική των κρατικών αναγκών προτείνουμε τη λογική των αναγκών του ανθρώπου, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος
13. στην ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη ‘’εκπαίδευση’’ επιλέγουμε την παιδεία της αναλυτικής και κριτικής σκέψης, της κοινωνικής ένταξης, της διαπολιτισμικής συνύπαρξης και της οικολογικής συνείδησης.

Για μια νέα προοπτική με τη Σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα

Σήμερα η κοινωνία και η χώρα βρίσκονται σε αδιέξοδο γιατί καμία από τις πολιτικές δυνάμεις δεν έχει τη δυνατότητα συγκρότησης ολοκληρωμένου σχεδίου εξόδου από την κρίση.
Άμεσα επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος για να ξεπεράσουμε τις παλιές παθογένειες ανοίγοντας νέους δρόμους για τη κοινωνία. Σήμερα είναι απαραίτητο, όσες και όσους μας αφορά, να γίνει ο εκσυγχρονισμός της αριστεράς που δεν έγινε επί σαράντα ένα χρόνια.
Εκ του αποτελέσματος πια φαίνεται ότι όποιος «αυτοπροσδιορίζεται» ως αριστερός δε σημαίνει ότι είναι κιόλας.
Η αριστερά δεν είναι δόγμα, δεν είναι «ευαγγέλια». Είναι, κάθε χρονική στιγμή, η πολιτική δύναμη που συγκροτεί σε στρατηγική, πολιτικό σχέδιο και μετατρέπει σε πρόγραμμα τα αιτήματα των λαϊκών δυνάμεων που καταπιέζονται κι αδικούνται.
Είναι επίκαιρο κι απαραίτητο σήμερα να συγκροτήσουμε τη Σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα, προκειμένου να είναι σε θέση να απαντήσει στα αδιέξοδα που δημιούργησε και δημιουργεί ο νεοφιλελευθερισμός.

Εμείς που διαχρονικά υποστηρίζουμε κι αγωνιζόμαστε γι” αυτές τις ιδέες δηλώνουμε ότι
– «δεν θα πάμε σπίτι μας» ως είθισται, αλλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τις ιδέες μας
– δεν είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε συμπλήρωμα σε κανέναν και για κανένα λόγο
– είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε στο διάλογο για μια «Σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα»

και καλούμε όλους τους πολίτες που

• είναι αριστεροί ανένταχτοι,
• ψήφισαν κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα και δεν τους εκπροσωπεί πια,
• θεωρούν απαραίτητο να κάνουν ένα βήμα μπροστά από τα παλιά αποτυχημένα πολιτικά σχέδια,
• δεν ψήφισαν και δεν τους εκπροσωπεί κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα

να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα τον φορέα της 

«Σύγχρονης Αριστεράς του 21ου αιώνα» 

για να μπορούμε να ελπίζουμε και να δώσουμε μια προοπτική στη κοινωνία και την χώρα για να βγούμε το συντομότερο από την οικονομική αλλά και πολιτική κρίση.  

Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής

ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΙΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΒΛΑΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ
ΓΡΑΙΚΟΥΣΗΣ ΝΙΚΟΣ
ΖΟΜΠΟΛΑΣ ΝΕΣΤΩΡΑΣ
ΚΑΤΤΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
ΚΩΛΛΕΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΚΩΤΣΙΔΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ
ΤΣΟΥΚΝΙΔΑΣ ΑΡΗΣ
ΜΑΛΤΕΖΗ ΑΝΝΑ
ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΡΩΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΣΚΟΥΡΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
ΣΑΜΑΡΑΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ
ΣΟΥΡΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΘΡΑΣΟΣ
ΦΩΤΟΥ ΝΙΚΟΣ

 πηγή: http://ipyxida.gr/archives/19973

Θέσεις για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής και Οικολογικής Αριστεράς

Κείμενο θέσεων «για την ανασυγκρότηση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς και Οικολογίας» διαμορφώθηκε και κατατέθηκε στην Κ.Ε. και προτείνεται ως κείμενο θέσεων στις προσυνεδριακές διαδικασίες καθώς και στο συνέδριο.

Η Ελληνική κρίση ως αποτέλεσμα της πολιτικής και πολιτισμικής κατάρρευσης

Η οικονομική κρίση στην χώρα μας, εκτός από το σκληρό διεθνές περιβάλλον και την παγκόσμια κρίση, τις ατελείς δομές εσωτερικής οργάνωσης (μη παραγωγικά πρότυπα  μεταπρατικού κυρίως χαρακτήρα), όπως και την σταδιακή υπερχρέωση εν αγνοία του μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, αλλά και με συνενοχή τμήματος συγκεκριμένων οικονομικών τάξεων και επαγγελματικών ομάδων, διευρύνθηκε και βάθυνε λόγω του θεσμικού ελλείμματος και της ανορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης, του πολιτικού συστήματος αλλά και της λειτουργίας της κοινωνίας γενικότερα.

Η χρεοκοπία, η κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας στο φόντο της διεθνούς οικονομικής κρίσης δεν είναι το μοναδικό αποτέλεσμα αυτής. Τα αίτια κυρίως είναι ενδογενή και συνδέονται με το μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά.

 Η οικονομική κρίση, εκδηλώθηκε ως δημοσιονομική κρίση (κρίση χρέους και ελλειμμάτων) και εξελίχθηκε σε κρίση δανεισμού.

Ουσιαστικά όμως είναι κρίση ανταγωνιστικότητας, όπως εντοπίζεται διαχρονικά, στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και την εξασθένηση της δυναμικής της Ελληνικής οικονομίας.

 Αλλά και η κρίση ανταγωνιστικότητας, με τη σειρά της, είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων στην οικονομία, μιας παρατεταμένης σήψης του πολιτικού συστήματος που είχε υποταχθεί σε έναν συνασπισμό κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία απομυζούσαν κάθε δυνατότητα του Ελληνικού λαού.

Η οικονομική κρίση επομένως είναι πρωτίστως κρίση του πολιτικού συστήματος ως νοοτροπία διοίκησης, ως συμπεριφορά, ως θεσμική λειτουργία και εντέλει είναι ταυτόχρονα κρίση πολιτισμική, που απλώθηκε παντού και εισχώρησε σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας.

 Το μοντέλο αυτό χαρακτηριζόταν από :

1. Θεμελίωση της δημόσιας διοίκησης στην εξυπηρέτηση της κομματοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, με δομές, τεχνολογία και οργάνωση, απαρχαιωμένες. Μια δημόσια διοίκηση αναποτελεσματική και εχθρική προς τον πολίτη, στήριγμα της φαύλης εξουσίας και των οικονομικά ισχυρών.

2. Πλήρη παράδοση του Δημοσίου τομέα σε προμηθευτές και κατασκευαστές μεγάλων έργων (που ταυτόχρονα είναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ)

3. Κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους για ίδιον όφελος των κυβερνώντων, καθώς και για εξασφάλιση της διαιώνισης τους στην εξουσία (ρουσφέτια, διαπλοκή, διαφθορά κλπ)

4. Φορολογικό σύστημα άνισο, άδικο, αντικοινωνικό και αναποτελεσματικό.

5.  Απουσία αναπτυξιακών στόχων στις επενδύσεις που περιορίζονταν σε έργα κατασκευών.

6.  Αντιπαραγωγική χρήση των πόρων που εισέρρεαν από την Ε.Ε.

Η πολιτική και το Δημόσιο υποτάχθηκαν στην οικονομική ολιγαρχία, η κοινοβουλευτική Δημοκρατία μετατράπηκε σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Ένας συνασπισμός συμφερόντων (το πολιτικό σύστημα, η οικονομική ολιγαρχία και οι ισχυρές συντεχνίες) χρεοκόπησε τη χώρα, ενώ τα μέλη του πλούτισαν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και του μέλλοντός της. 

Η οικονομική ενοποίηση χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό, έφερε οικονομική κρίση στην Ευρώπη

Χωρίς να ξεχνάμε τον ενδογενή χαρακτήρα της κρίσης στην Ελλάδα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και την κρίση στο ευρύτερο Ευρωπαϊκό πλαίσιο που εκδηλώθηκε με διαφορετικά χαρακτηριστικά, σχεδόν ταυτόχρονα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία). Βασικό χαρακτηριστικό των χωρών αυτών, παρά την διαφορετικότητα τους, ήταν κυρίως το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας τους έναντι των πιο προηγμένων χωρών της Ε.Ε.

Το κρίσιμο όμως σημείο που κατέστησε τις χώρες αυτές εύκολο στόχο του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ήταν το γεγονός ότι η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος σε μια ένωση κρατών εάν δεν συνοδεύεται από κοινούς μηχανισμούς παρέμβασης και εποπτείας, από ενιαίο προϋπολογισμό σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και από τη δυνατότητα παρεμβάσεων στις πιο αδύναμες περιφέρειες, εν ολίγοις από προχωρημένη πολιτική ενοποίηση, έχει εγγενείς τάσεις ανισορροπίας  που οδηγεί σε φαινόμενα διάλυσης. Επιπλέον οι ασκούμενες πολιτικές, ο ηγεμονισμός και  ο εθνικολαϊκισμός τείνουν να αλλάξουν τον αρχικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η νέα διακυβέρνηση

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών είναι ενδεικτικό του κλίματος και των συναισθημάτων των πολιτών για αλλαγή. Οι αλλαγές που γίνονται – και που θα συνεχίσουν να γίνονται – στην κοινωνία προσδιορίζουν το μέλλον της χώρας.

Η νέα κυβέρνηση θα κριθεί από την κοινωνία και το μεταρρυθμιστικό της έργο κι όχι από τη ρητορική και επικοινωνιακή της πολιτική. Με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης στηρίζουμε κάθε θετική για τη χώρα πρωτοβουλία αλλά θα είμαστε κριτικοί σε ότι ξεφεύγει από το παραπάνω πλαίσιο.

Θα προτείνουμε και θα διεκδικήσουμε τις δικές μας πολιτικές θέσεις

Η Δημοκρατική Αριστερά ένα κόμμα νέο που γέρασε πριν ενηλικιωθεί

Το πολιτικό σχέδιο της Δημοκρατικής Αριστεράς και η εφαρμογή του ήταν λάθος, διότι:

• Απουσίαζε το κοινωνικό στίγμα των προτάσεων και των πράξεών της.
• Μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε κόμμα γνώμης που δεν είχε επαφή με τα προβλήματα του πολίτη και της κοινωνίας
• Έδωσε την εικόνα ενός κόμματος μεταβατικού με αναζήτηση συμπληρωματικού ρόλου. Μετατοπίστηκε για μεγάλο διάστημα από τον χώρο της Αριστεράς στο χώρο του Κέντρου και η επάνοδός της στην Αριστερά δεν αιτιολογήθηκε με επαρκείς πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους. 

Συνολικά απορρίφθηκε από τους πολίτες με τρόπο εκκωφαντικό.

Σήμερα βρίσκεται στην πολιτική ανυποληψία και περιβάλλεται από τη πλήρη αναξιοπιστία και καχυποψία των Αριστερών και προοδευτικών πολιτών.

Η ηγετική της ομάδα δεν κατάφερε, στο ελάχιστο, να αποκρούσει τις πιο ακραίες συντηρητικές πολιτικές, ούτε φυσικά να πείσει τους πολίτες ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάτι ουσιαστικό για την κοινωνία. Περιορίστηκε σε μία πολιτική άχρωμης διαχείρισης, χωρίς αναφορές σε προτάσεις συνολικής μεταβολής της κοινωνίας.

Οι ευθύνες της δε, για τις κάθε λογής παροδικές και ανούσιες συνεργασίες, ήταν έξω από κάθε Αριστερή αντίληψη περί συνεργασιών και εξέπεμπαν διαρκώς το μήνυμα ότι ο πραγματικός λόγος αυτών ήταν η εκλογική συνέχεια και όχι η συνέπεια στο πολιτικό της σχέδιο.

Παράλληλα οι αντιδράσεις της σε αντίπαλα σχέδια όπως αυτά εκφράστηκαν, τόσο εκτός όσο και εντός του κόμματος, είχαν απόλυτη χρονική υστέρηση από τα γεγονότα.

Στο εσωτερικό πεδίο υπήρξε μηδενική αντίδραση για την αντιμετώπιση τόσο της εσωτερικής φθοράς στην ίδια τη λειτουργία του κόμματος όσο και στη δημόσια εικόνα που διαμορφωνόταν από την αυτοαποκαλούμενη μεταρρυθμιστική τάση.

Επιπλέον η ηγετική ομάδα δεν κατανόησε ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν συντριπτικό και αντί ν’ αντιδράσει άμεσα καθυστέρησε, χάνοντας πολύτιμο χρόνο έτσι ώστε η όποια στοιχειώδης επαναφορά δεν ήταν εφικτή.

Τα αποτελέσματα αυτών των πρακτικών, δεν χρειάζεται να αναλυθούν διότι είναι γνωστά και αδιαμφισβήτητα.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν θέλησε και δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει τις ιδέες και την πολιτική της Ανανεωτικής Αριστεράς. Οι ιδέες του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς φθείρονται από τέτοιου είδους πολιτικές πρακτικές. Έχουν όμως την δυναμική να ανακάμψουν και να αποτελέσουν και πάλι εφαλτήριο κοινωνικών εξελίξεων.

Η Δημοκρατική Αριστερά σήμερα έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί πια να αναζητήσει καμία εκ νέου ευκαιρία από τους πολίτες. Το μόνο που μένει είναι με  συντεταγμένο τρόπο να μετεξελιχθεί συμμετέχοντας στην νέα προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η Δημοκρατική Αριστερά να διαθέσει τις δυνάμεις της παίρνοντας την πρωτοβουλία για ανασυγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς και οικολογίας

Η Ανανεωτική Αριστερά είναι η διαρκώς Ανανεούμενη Αριστερά

Η Ανανεωτική Αριστερά, αντιλαμβάνεται το σοσιαλισμό, σαν ένα σύστημα διαρκούς κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης και μετασχηματισμού.

Στη πράξη θα προωθείται η συνεργατικότητα, η συμμετοχικότητα, η εργασιακή δημοκρατία, ο περιορισμός της υπερεργασίας και του ποσοστού υπεραξίας της εργασίας, προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, με ενίσχυση των καθολικών κοινωνικών παροχών σύμφωνα με τις δυνατότητες και πραγματικές ανάγκες των πολιτών, ως συνειδητών μελών ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου με υπερεκτεταμένους δημοκρατικούς θεσμούς και νομοθεσία, δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα εφαρμόζονται ισότιμα και ισόνομα από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.

Η Ανανεωτική Αριστερά στον 21^ο αιώνα δε μπορεί παρά να είναι ανανεούμενη και να υπερβαίνει τα πολιτικά σχέδια που δοκιμάστηκαν από την Αριστερά τον 20^ο αιώνα (σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική, κομμουνιστική εκδοχή) και να απαντά με πειστικότητα στα νέα δεδομένα.

Σχέδιο-πυξίδα, αλλαγών και κατευθύνσεων

Επιβάλλεται να τοποθετηθούν οι άξονες της πολιτικής αντίληψης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς στην αρχική τους βάση και να διατυπωθούν με τρόπο πειστικό, ειλικρινή και ξεκάθαρο.

Ο προσανατολισμός των αξόνων βρίσκεται στο τετράπτυχο:

1. Μεταρρυθμίσεις και Διαρθρωτικές Αλλαγές για ένα κράτος της Κοινωνίας σύγχρονο και αντιγραφειοκρατικό, προς όφελος των πολιτών και που θα εξυπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Η παραγόμενη αξία  – οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, οικολογική – πρέπει να διανεμηθεί ισότιμα. Βάση ενός ρεαλιστικού μεταρρυθμιστικού προγράμματος είναι το Φορολογικό σύστημα.

Αρχή για την εφαρμογή κάθε δίκαιου φορολογικού συστήματος είναι η ανταποδοτικότητα, η αναλογικότητα και η καθολικότητα, δηλαδή, το ποσοστό που επιστρέφει στους πολίτες, υπό μορφή κοινωνικών παροχών και η δημιουργία λειτουργικού περιβάλλοντος καθημερινότητας και διαβίωσης, με προεξέχοντα τα συστήματα Παιδείας, Υγείας, Κοινωνικής Πρόνοιας και Μετακινήσεων, με αποτελεσματικότητα, φιλικότητα και αλληλεγγύη προς όλους ανεξαιρέτως τους διαβιούντες στη χώρα.

Η διεκδίκηση για νέο θεσμικό πλαίσιο εποπτείας και ελέγχου του τραπεζικού και γενικότερα του χρηματοοικονομικού συστήματος, στην βάση του κοινωνικού ελέγχου, για την προστασία του οικονομικού συστήματος και του πολίτη αποτελεί σημαντικό μεταρρυθμιστικό στόχο.

2. Παραγωγική Ανασυγκρότηση με βάση ένα νέο μοντέλο που να στηρίζεται στην Κοινωνική Οικονομία, με νέες μορφές και πρότυπα οργάνωσης, σε αντιδιαστολή με τον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση των πάντων, για μια βιώσιμη και οικολογική ανάπτυξη.

Παράλληλα πρέπει να υποστηριχθούν νέες τεχνολογίες στον τομέα της πληροφορικής και ιδιαίτερα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και γενικότερα στην καινοτομική και δημιουργική επιχειρηματικότητα των νέων, δίνοντας έμφαση στη θέσπιση κινήτρων ανάπτυξης πολύ-συμμετοχικών μορφών οικονομικής οργάνωσης (αξιοποιώντας και διευρύνοντας το περί ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ νομοθετικό πλαίσιο) διαμορφώνοντας μια νέα κουλτούρα επιχειρηματικότητας, που δυστυχώς σήμερα απουσιάζει.

3. Αποκέντρωση του Κράτους και της εξουσίας, ώστε να ξεπεραστεί η τριτοκοσμική “ολιγαρχική Δημοκρατία” που αποτρέπει τη Συμμετοχική Κοινωνία, η οποία αποτελεί πρόταγμα για την Ανανεωτική Αριστερά.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, σαν κεντρικός θεσμός της νομοθετικής λειτουργίας του κράτους βρίσκεται σε οριακό σημείο ως προς το δημοκρατικό περιεχόμενο της άσκησης των εξουσιών του. Μία συνολική διαπραγμάτευση μεταξύ των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου (σε συνδυασμό με θαρραλέα συνταγματική αναθεώρηση) πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις λειτουργίες και τις πρακτικές, απαλείφοντας οριστικά όλες εκείνες τις θεσμικές και διαδικαστικές στρεβλώσεις που αποψιλώνουν τις δημοκρατικές λειτουργίες. Η κατάργηση, της άνευ απόλυτων και συγκεκριμένων αυστηρών όρων χρήσης των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, η απαράδεκτη μορφή λειτουργίας των θερινών τμημάτων, οι πρακτικές κατεπειγόντων καταθέσεων νομοσχεδίων, η συρρίκνωση διαθέσιμου χρόνου διαβούλευσης ή οι μεταμεσονύκτιες αιφνίδιες τροποποιήσεις-προσθήκες με σχετική ή άσχετη θεματολογία, πρέπει να αναθεωρηθούν άμεσα και να καταργηθούν.

Οι υπερεξουσίες κυβερνητικών (συχνά οριακών) πλειοψηφιών με διαδικαστικές αλχημείες, έχουν ουσιαστικά απονευρώσει τη δημοκρατική λειτουργία του κοινοβουλίου και έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλίμα μέσα στο οποίο ο υγιής παραγωγικός πολιτικός διάλογος  συνεχώς υποβαθμίζεται σε βαθμό γελοιοποίησης του θεσμού. Και το χειρότερο, τροφοδοτούν  απόψεις αντικοινοβουλευτικές σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, ενισχύοντας συνολικότερες αντιδημοκρατικές αντιλήψεις, που ιδεολογικά πλησιάζουν και ενισχύουν νεοφασιστικές ιδεολογίες με ενδυνάμωση των πολιτικών εκφραστών τους …

Η συνεχής διεύρυνση και υπερέκταση των δημοκρατικών λειτουργιών του κυρίαρχου νομοθετικού θεσμού της χώρας είναι διαρκής διαδικασία που απαιτεί σταθερή διεκδίκηση, ευρείες πολιτικές συναινέσεις στη κατεύθυνση βαθιών διαρκών θεσμικών αλλαγών.

4. Τομές στο πολιτικό σύστημα που να ενδυναμώνουν το αίσθημα της συμμετοχής και της κοινωνικής Δικαιοσύνης. Εκδημοκρατισμός των κομμάτων, του ρόλου και της λειτουργίας τους, αναπτύσσοντας θέσεις και προτάσεις απέναντι στην διαφθορά, την διαπλοκή, την πελατο-κρατεία, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ομοφοβία, την ταύτιση κόμματος και κράτους.

ΤΟ 4^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ…

 

Πηγαίνοντας στο 4^ο συνέδριο, οφείλουμε :

·  Να διασφαλίσουμε την προοπτική της Δημοκρατικής Αριστεράς κάνοντας τομή με τα λάθη του παρελθόντος μας.

·    Να αλλάξουμε πολιτικά και οργανωτικά

·   Να πείσουμε ότι ο χώρος με τις ιδέες του και την πολιτική θέλει και μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, για να ελπίζει ότι μπορεί να αλλάξει και η χώρα.

Υπάρχει σήμερα η αναγκαιότητα για ένα κόμμα της Αριστεράς δημοκρατικό, αξιοπρεπές, ειλικρινές και συνεπές που να παράγει καθημερινά πολιτική μέσα στην κοινωνία.

Οι Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα από τι ψήφισαν περιμένουν το καινούργιο για να αισθανθούν σίγουροι για τη συνέχεια της χώρας.

Οι δυνάμεις της ΔΗΜ.ΑΡ και η Ανανεωτική Αριστερά

 Η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να διαθέσει τις δυνάμεις της παίρνοντας πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Δύο φορές κρίθηκε.

Ήταν αρκετές.

Στην πολιτική οι ιδέες αξιολογούνται και δοκιμάζονται, αλλά οι πράξεις τελικά κρίνονται.

Οι πολίτες δεν επιθυμούν θεωρίες, αν και μαγεύονται από αυτές διότι μπορούν να τους δώσουν την ελπίδα και το όραμα που έχουν ανάγκη.

Η εφαρμογή του πολιτικού σχεδίου της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν λάθος, διότι:

·     Απουσίαζε το κοινωνικό στίγμα των προτάσεων και των πράξεών της.

·     Μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε κόμμα προγραμματικής «ενότητας», αντί να διεκδικήσει να συντονίσει τις δυνάμεις της σε ένα κοινό σχέδιο.

·     Έδωσε την εικόνα ενός κόμματος μεταβατικού με αναζήτηση συμπληρωματικού ρόλου. Μετατοπίστηκε για μεγάλο διάστημα από τον χώρο της Αριστεράς στο χώρο του Κέντρου και η επάνοδός της στην Αριστερά δεν αιτιολογήθηκε με επαρκείς πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους.

Περιορίστηκε δε, στην λογική μιας άχρωμης διαχείρισης χωρίς αναφορές σε προτάσεις συνολικής μεταβολής της κοινωνίας.

Οι ευθύνες της για τις κάθε λογής παροδικές και ανούσιες συνεργασίες, ήταν έξω από κάθε Αριστερή αντίληψη περί συνεργασιών και εξέπεμπαν διαρκώς το μήνυμα ότι ο πραγματικός λόγος αυτών ήταν η εκλογική συνέχεια και όχι η συνέπεια στο πολιτικό σχέδιο που είχε υπερψηφιστεί και στα 3 Συνέδριά της.

Τώρα προχωράει σε 4^ο Συνέδριο μέσα σε 5 χρόνια.

Τι μπορεί να λύσει ένα συνέδριο;

Πως μπορεί να αποκτήσει αξιοπιστία κάποιος που την έχασε;

Μπόρεσε να το κάνει ο Γ. Παπανδρέου όταν πήρε το δακτυλίδι για να ηγηθεί ενός κόμματος που είχε διαβάλει την χώρα και τους πολίτες οδηγώντας προς την διαπλοκή και την διαφθορά;

Ή ο Ε. Βενιζέλος, όταν ο προκάτοχός του παρέδωσε την χώρα στα δόντια των αγορών; Το περήφανο ΠΑΣΟΚ έφτασε το 3,7% και έπεται συνέχεια.

Μπόρεσαν να το σώσουν τα νέα του στελέχη ή η αλλαγή ηγεσίας;

Η Δημοκρατική Αριστερά σήμερα έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί πια να αναζητήσει καμία εκ νέου ευκαιρία από τους πολίτες. Το μόνο που μένει είναι με συντεταγμένο τρόπο να μετεξελιχθεί συμμετέχοντας στην νέα προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως δηλωτικά μπορούμε να αποκαλέσουμε τον χώρο που η καινοτομία των ιδεών του είναι πραγματικά και διαρκώς χρήσιμη για την κοινωνία.

Το 4^ο Συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο εξελίξεων, εάν:

·      ο στόχος του ήταν ένα σχέδιο πολιτικής ανασυγκρότησης, με την συμμετοχή πολιτών που αγωνιούν για το μέλλον τους και όχι στελεχών που αγωνιούν για το δικό τους μέλλον.

·      δεν πραγματοποιηθεί για να εκλέξει μόνο Πρόεδρο και να συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει ότι οι απόψεις της θα δικαιωθούν, λες και απασχολεί αυτό κανέναν.

·      τα στελέχη της αλλάξουν νοοτροπία κατανοώντας ότι το κόμμα δεν είναι φορέας των δικών τους αντιλήψεων, αλλά οργανισμός συγκέντρωσης, κωδικοποίησης και διεκδίκησης των απόψεων της κοινωνίας.

Για τους παραπάνω λόγους, εκτιμώ ότι μάλλον είναι ουτοπία να πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει έως τις 22 Μαίου. Άλλωστε το τελευταίο θαύμα που καταγράφηκε, πραγματοποιήθηκε πριν από 1.982 χρόνια και αφορούσε την ανάσταση του Ιησού….

Θα συμμετάσχω στο Συνέδριο αλλά με στόχο την μετεξέλιξη της ΔΗΜ.ΑΡ σε έναν άλλο φορέα που θα μπορεί να εμπνεύσει. Κάθε άλλη εξέλιξη απλά θα στείλει και εμένα πίσω στην καθημερινότητά μου, που είναι ζωτικής σημασίας.

Συνεπώς το ερώτημα που θα τεθεί είναι: ακόμη λιγότεροι ή προσπάθεια να γίνουμε ακόμη περισσότεροι;

Χρόνης Μίσσιος για την ζωή

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω το 1985, σε κάποιο γραφείο της Κουμουνδούρου όταν παλεύαμε για την μετεξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού και λίγο πριν εκδοθεί το πρώτο του βιβλίο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς".
Κάποια δημοσιεύματα στο Facebook, με γύρισαν πίσω και θυμήθηκα ένα βλέμμα αισιόδοξο, όσο και σκληρό, γοητευτικό και ελπιδοφόρο.
Κι ας πέρασε τόσα.


Ορίστε, ένα μικρό απόσπασμα:
Έτσι μ' αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόϊ, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...  
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ... 
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί; 
Γιατί η μέρα μας είναι αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια…

ΕΤΣΙ, Μ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΩΛΟΕΦΕΥΡΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΝΕ ΡΟΛΟΪ, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΣΤΙΓΜΩΝ, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας... ΟΛΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ που δε θα 'ρθει ποτέ... ΑΦΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ, ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΜΕ πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… [Πηγή: www.doctv.gr]

ΕΤΣΙ, Μ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΩΛΟΕΦΕΥΡΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΝΕ ΡΟΛΟΪ, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΣΤΙΓΜΩΝ, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας... ΟΛΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ που δε θα 'ρθει ποτέ... ΑΦΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ, ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΜΕ πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… ΜΙΣΣΙΟΣ: ΟΙΣΤΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ξεκινάει από το σώμα του. Ίσον, άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης. ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΔΕ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΑΠΛΩΣ σ’ ένα νέο σύστημα παραγωγής αγαθών ή σ’ ένα νέο σύστημα εξουσίας καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά στην ευτυχία του ανθρώπου. Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του. ΤΟ ’ΡΙΞΑ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, αλλά θέλω να σου πω πως το πρόβλημα της ευτυχίας του ανθρώπου μπορεί ν’ αρχίζει με ένα πιάτο φαΐ, αλλά ποτέ δεν τελειώνει εκεί. Και ένα και δύο και πολλά πιάτα φαγητό απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός. ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας. ΤΕΛΙΚΑ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΟΡΑΜΑ μιας μελλοντικής κοινωνίας που επαγγέλλεται την ευτυχία του ανθρώπου θα πρέπει να είναι μια κοινωνία, όπου η κοινωνική πρακτική και δραστηριότητα θα ισούται, θα εκφράζεται με το παιχνίδι. Μιας κοινωνίας που θα κάνει οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου… ΘΥΜΑΣΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΛΑΓΕ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ για την κομμουνιστική κοινωνία; Μας έλεγε πως τότε η δουλειά θα είναι παιχνίδι, θα είναι χαρά, θα είναι σπορ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του… ΤΕΛΟΣ, ΤΟ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΣΗΜΕΡΑ τα πράγματα, μην το συζητάς, μόνο γι’ αυτά δεν κουβεντιάζουμε πια. Χέσ’ τα, θα στα πω άλλη φορά αυτά με λεπτομέρειες. ΜΙΣΣΙΟΣ: ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Καταρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δε ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε; ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω. ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο. Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στο Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ ένα τυχαίο γεγονός. Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος. Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή. Ένα «διάλειμμα» ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Το πρώτο του βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς…» (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (Γράμματα, 1988). Ο Χρόνης Μίσσιος πέθανε στην Αθήνα στις 20 Νοεμβρίου 2012. TAGS: Λογοτεχνία, Κείμενα, Σαν σήμερα, Χρόνης Μίσσιος, Αφιέρωμα Share on facebook Share on twitter Share on pinterest_share Share on email Share on favorites More Sharing Services 10 φιλοσοφικά κείμενα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ 10 φιλοσοφικά κείμενα Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας, συγκεντρώσαμε δέκα αγαπημένα κείμενα σημαντικών φιλοσόφων Αξελός: Φιλοσοφικά ανέκδοτα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αξελός: Φιλοσοφικά ανέκδοτα 8 ανέκδοτα από τον Έλληνα στοχαστή και φιλόσοφο Κώστα Αξελό Ιουλιανός: Προς τα αμόρφωτα σκυλιά Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ιουλιανός: Προς τα αμόρφωτα σκυλιά «Μη νομίζεις πως είσαι ελεύθερος, όσο σε κυβερνούν εκείνοι που είναι στο χέρι τους να σου δώσουν ευχαρίστηση ή να σου τη στερήσουν» Μπουκάι: Προσπάθησε ξανά Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπουκάι: Προσπάθησε ξανά «Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι». Ένα κείμενο για τα όριά μας Μπρυκνέρ: Απόλυτη Ελευθερία Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπρυκνέρ: Απόλυτη Ελευθερία «Ακόμη και στις δημοκρατικές κοινωνίες μας, είμαστε εκτεθειμένοι σε κάθε είδους μικρές τυραννίες, που η μικρότερή τους δεν είναι η οικονομική δυσπραγία» Καπότε: Ο χρόνος είναι απατεώνας Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Καπότε: Ο χρόνος είναι απατεώνας Μια συλλογή από αποσπάσματα και αφορισμούς του συγγραφέα Τρούμαν Καπότε Έχουμε πόλεμο Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Έχουμε πόλεμο Ένα σχόλιο του Rising Galaxy Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός «Kαθένας έχει τόσο λιγότερο δίκαιο, όσο δυνατότεροι από αυτόν είναι όλοι μαζί οι υπόλοιποι» 5 κείμενα του Αλμπέρ Καμύ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ 5 κείμενα του Αλμπέρ Καμύ Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Καμύ Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων «Τίποτε στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να αντισταθεί στο αίσθημα πως τις νίκησες με το σπαθί σου, ούτε στην αλαζονεία που επακολουθεί και σαρώνει τα πάντα» EMAIL NEWSLETTER Τα νέα του DOC TV στο mail σας. [Πηγή: www.doctv.gr]

ΕΤΣΙ, Μ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΩΛΟΕΦΕΥΡΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΝΕ ΡΟΛΟΪ, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΣΤΙΓΜΩΝ, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας... ΟΛΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ που δε θα 'ρθει ποτέ... ΑΦΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ, ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΜΕ πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… ΜΙΣΣΙΟΣ: ΟΙΣΤΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ξεκινάει από το σώμα του. Ίσον, άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης. ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΔΕ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΑΠΛΩΣ σ’ ένα νέο σύστημα παραγωγής αγαθών ή σ’ ένα νέο σύστημα εξουσίας καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά στην ευτυχία του ανθρώπου. Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του. ΤΟ ’ΡΙΞΑ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, αλλά θέλω να σου πω πως το πρόβλημα της ευτυχίας του ανθρώπου μπορεί ν’ αρχίζει με ένα πιάτο φαΐ, αλλά ποτέ δεν τελειώνει εκεί. Και ένα και δύο και πολλά πιάτα φαγητό απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός. ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας. ΤΕΛΙΚΑ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΟΡΑΜΑ μιας μελλοντικής κοινωνίας που επαγγέλλεται την ευτυχία του ανθρώπου θα πρέπει να είναι μια κοινωνία, όπου η κοινωνική πρακτική και δραστηριότητα θα ισούται, θα εκφράζεται με το παιχνίδι. Μιας κοινωνίας που θα κάνει οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου… ΘΥΜΑΣΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΛΑΓΕ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ για την κομμουνιστική κοινωνία; Μας έλεγε πως τότε η δουλειά θα είναι παιχνίδι, θα είναι χαρά, θα είναι σπορ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του… ΤΕΛΟΣ, ΤΟ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΣΗΜΕΡΑ τα πράγματα, μην το συζητάς, μόνο γι’ αυτά δεν κουβεντιάζουμε πια. Χέσ’ τα, θα στα πω άλλη φορά αυτά με λεπτομέρειες. ΜΙΣΣΙΟΣ: ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Καταρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δε ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε; ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω. ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο. Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στο Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ ένα τυχαίο γεγονός. Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος. Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή. Ένα «διάλειμμα» ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Το πρώτο του βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς…» (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (Γράμματα, 1988). Ο Χρόνης Μίσσιος πέθανε στην Αθήνα στις 20 Νοεμβρίου 2012. TAGS: Λογοτεχνία, Κείμενα, Σαν σήμερα, Χρόνης Μίσσιος, Αφιέρωμα Share on facebook Share on twitter Share on pinterest_share Share on email Share on favorites More Sharing Services 10 φιλοσοφικά κείμενα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ 10 φιλοσοφικά κείμενα Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας, συγκεντρώσαμε δέκα αγαπημένα κείμενα σημαντικών φιλοσόφων Αξελός: Φιλοσοφικά ανέκδοτα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αξελός: Φιλοσοφικά ανέκδοτα 8 ανέκδοτα από τον Έλληνα στοχαστή και φιλόσοφο Κώστα Αξελό Ιουλιανός: Προς τα αμόρφωτα σκυλιά Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ιουλιανός: Προς τα αμόρφωτα σκυλιά «Μη νομίζεις πως είσαι ελεύθερος, όσο σε κυβερνούν εκείνοι που είναι στο χέρι τους να σου δώσουν ευχαρίστηση ή να σου τη στερήσουν» Μπουκάι: Προσπάθησε ξανά Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπουκάι: Προσπάθησε ξανά «Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι». Ένα κείμενο για τα όριά μας Μπρυκνέρ: Απόλυτη Ελευθερία Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπρυκνέρ: Απόλυτη Ελευθερία «Ακόμη και στις δημοκρατικές κοινωνίες μας, είμαστε εκτεθειμένοι σε κάθε είδους μικρές τυραννίες, που η μικρότερή τους δεν είναι η οικονομική δυσπραγία» Καπότε: Ο χρόνος είναι απατεώνας Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Καπότε: Ο χρόνος είναι απατεώνας Μια συλλογή από αποσπάσματα και αφορισμούς του συγγραφέα Τρούμαν Καπότε Έχουμε πόλεμο Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Έχουμε πόλεμο Ένα σχόλιο του Rising Galaxy Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός «Kαθένας έχει τόσο λιγότερο δίκαιο, όσο δυνατότεροι από αυτόν είναι όλοι μαζί οι υπόλοιποι» 5 κείμενα του Αλμπέρ Καμύ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ 5 κείμενα του Αλμπέρ Καμύ Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Καμύ Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων «Τίποτε στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να αντισταθεί στο αίσθημα πως τις νίκησες με το σπαθί σου, ούτε στην αλαζονεία που επακολουθεί και σαρώνει τα πάντα» EMAIL NEWSLETTER Τα νέα του DOC TV στο mail σας. [Πηγή: www.doctv.gr]

Μοναδική Εγγύηση Αριστερής διακυβέρνησης (spot Πράσινοι-ΔΗΜ.ΑΡ)

Tο δίλημμα των εκλογών είναι μόνο ένα.
Με ποιον θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Με τον κ. Πάνο Καμμένο που ηγείται ενός κόμματος εθνικιστικού, λαϊκιστικού και συντηρητικού;
Με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ; Με Κόμματα που αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασιών με συντηρητικές δυνάμεις και επιδιώκουν ταυτόχρονα να βάλουν φρένο στην πολιτική αλλαγή προωθώντας πολιτικές που απέτυχαν στο παρελθόν;
Τα δύο αυτά κόμματα, έχοντας τη λογική ότι θα συνεργαστούν με όποιο κόμμα βγει πρώτο, ψαρεύουν στα θολά νερά. Δεν ωθούν τα πράγματα προς την Αριστερή πολιτική αλλαγή, αλλά στη συναίνεση με τη Νέα Δημοκρατία και τη συντηρητική πολιτική.
Σε αυτά τα κόμματα εμείς απαντάμε πως δεν είμαστε λίγο από όλα, δεν είμαστε κόμμα μπαλαντέρ.
Δεν πρόκειται να στηρίξουμε συντηρητικές πολιτικές.
Με  το συνδυασμό «Πράσινοι – Δημοκρατική Αριστερά» που τάχθηκε καθαρά με την προοδευτική αλλαγή και έχει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα με σχέδιο, ρεαλισμό και όραμα
Οι αυτοδυναμίες έχουμε δει ότι οδηγούν σε υπεροψία και σε λάθος πολιτικές.
Η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει τις μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Η χώρα μας χρειάζεται κυβερνήσεις συνεργασίας.
Η πολιτική αλλαγή  δεν μπορεί να είναι  υπόθεση ενός μόνο κόμματος, καθώς το έργο που οφείλει να επιτελέσει είναι τιτάνιο.
Η αλλαγή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπόθεση μόνο του ΣΥΡΙΖΑ που στο εσωτερικό του υπάρχουν ακόμη ισχυρές δυνάμεις που επαγγέλλονται πολιτικές που δεν μπορούν να σταθούν στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο. Οι μαξιμαλισμοί, η πληθώρα υποσχέσεων, η υιοθέτηση σχεδόν όλων των αιτημάτων, οι ασάφειες και οι αλλεπάλληλες αλλαγές γραμμής, δεν βοηθούν σε μια σταθερή και μακρόπνοη προοδευτική διακυβέρνηση.
Για αυτό  χρειάζεται ο ρόλος του «εγγυητή» για την επόμενη μέρα;

πηγή: http://www.ipyxida.gr/archives/17084