Το κίνημα των "τύψεων";

Με μεγάλη μου χαρά υποδέχθηκα τις χθεσινές, αλλά και τις σημερινές και ελπίζω καθημερινές και συνεχείς εκδηλώσεις αγανάκτησης.
Το κίνημα όπως αποκαλείται, σωστά, έχει όλες τις προδιαγραφές να σηματοδοτήσει μια νέα πορεία των πραγμάτων, εφόσον όμως παραμείνει ειρηνικό και αδέσμευτο.
Είναι ένα κίνημα που προέκυψε από την στάση πολλών πολιτών που έχουν αναφορές στο σύνολο του πολιτικού φάσματος και ενώνονται κάτω από το κοινό τους αίτημα, για διαφάνεια.
Προσωπικά δεν μπορώ να δω άλλο κοινό σημείο.
Φυσικά αυτό είναι ήδη εξαιρετικά σημαντικό και μεγάλο και εν πάσει περιπτώσει μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για τις υπόλοιπες κοινωνικές διεκδικήσεις.
Σημειώνω την Διαφάνεια ως μοναδικό στοιχείο, επειδή εκτιμώ ότι εάν υπήρχε η ελάχιστη τσίπα και φυλακιζόταν ή διωκόταν έστω και ένας επίορκος αλήτης που κατάκλεψε, τότε κοινό αίσθημα δεν θα ήταν η αγανάκτηση, αλλά η δικαίωση του αιτήματος για κάθαρση και φυσικά η δικαίωση του πολιτικού φορέα που υποστηρίζει.
Όλα τα άλλα θα ήταν στην άκρη.
Ή καλύτερα θα τοποθετούνταν στο γνωστό σημείο κάτω από το χαλί.

Προβληματίζομαι με το γεγονός ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους ή τα ΜΜΕ, μιλούν για ακομμάτιστη κινηματική διαδικασία. Δηλαδή απαξιώνουν πλήρως τόσο τους κομματικούς φορείς, όσο και την πολιτική υπόσταση των χιλιάδων πολιτών που αποκλείεται να μην υποστηρίζουν κάποιο κόμμα.
Εκτιμώ ότι τα κόμματα στην χώρα μας παραμένουν φορείς πολιτικού προβληματισμού και διεργασιών.
Ο τρόπος λειτουργίας τους όμως έχει ξεπεραστεί και η εναλλαγή των δύο από αυτά (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) στην εξουσία έχει διαφθείρει αρκετά από τα στελέχη τους, που αριβιστικά επιδιώκουν μέσω του κόμματος την συμμετοχή τους στην εξουσία.
Τα μικρότερα κόμματα έχουν άλλα προβλήματα, αλλά δεν θυμάμαι πότε τα στελέχη τους έκλεψαν ή εφάρμοσαν καταστροφικές πολιτικές ή υπερψήφισαν αντικοινωνικούς νόμους.
Το πρόβλημα της κάθαρσης, θυμίζω για τους παλαιότερους, υπάρχει από το 1982, με το σκάνδαλο Πόποτα.
Οι πολίτες που είναι αγανακτισμένοι, φαίνεται ότι απαιτούν:

• την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας, 
• την μη καταπάτηση των θεσμών, 
• την εφαρμογή του συνόλου των νόμων,
• την προστασία των πολιτών από αυθαιρεσίες και 
• εντέλει την ελάχιστη συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων

Αυτά τα αιτήματα θα μπορούσαν να είναι η αρχή.
Χωρίς όμως την δαιμονοποίηση των κομμάτων, διότι έτσι ή αλλιώς και αυτό το κίνημα θα πρέπει στην πορεία να οργανωθεί και να αποκτήσει κάποιους εκπροσώπους, που θα το οδηγήσουν σε παραιτέρω διεκδικήσεις. Συνεπώς θα αρχίσει σύντομα να έχει τις δομές πολιτικού σχηματισμού!
Ένα τελευταίο. Ορισμένοι από τους πολίτες που συμμετέχουν φαντάζομαι ότι στις επόμενες εκλογές, δεν θα δεχθούν διλήμματα ή πολιτικούς σχηματισμούς που είναι απολύτως υπεύθυνοι για την κατάντια μας.
Θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους (αυτό αρκεί) και συνετά με την στάση τους να οδηγήσουν την χώρα προς την λύση. Το λέω αυτό διότι εκτιμώ ότι αυτοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτησμένων.
Το κίνημα αυτό δεν πρέπει να μετατραπεί σε κίνημα των Τύψεων για όσα έχουμε αφήσει να συμβούν, αλλά σε κίνημα=εφαλτήριο για ευημερία.