Αφού μας συμφέρει, καλώς!

Τις προάλες έγραψα ένα μικρό άρθρο για την Διαφήμιση και την τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει.
Τα σχόλια φίλων αλλά και αγνώστων με εντυπωσίασαν, λόγω του αριθμού τους και της ευρείας αποδοχής που είχαν.
Προβληματίστηκα με το γεγονός ότι κανείς δεν μιλάει δημόσια γι αυτόν το χώρο.
Ένας φίλος (πολύ σημαντικός επί 10ετίες στην Διαφήμιση) με ρώτησε: "για την omerta, στον τρόπο που δίδονται οι κρατικές διαφημίσεις δεν θα μιλήσεις;"
Ωχ! Τι ερώτηση είναι αυτή; Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Να μιλήσουμε δημόσια για τους διαγωνισμούς του Δημοσίου;
Εάν μιλούσαμε για τους διαγωνισμούς στην αγορά των Κατασκευαστικών εταιριών, ή για τους αντίστοιχους στον χώρο της Υγείας, τι θα λέγατε;
.................................................................................................................................
.................................................................................................................................
Ακριβώς αυτό.!
Όλοι σκεφτήκαμε το προφανές. Τίποτα αξιοκρατικό δεν συμβαίνει.
Το ζήτημα όμως που με απασχολεί, είναι το γιατί η διαφημιστική αγορά λειτουργεί έτσι.
Παράγει ιδέες, αξιολογεί τα ΜΜΕ και κατανέμει την δαπάνη προς αυτά, δημιουργεί εικόνα για όλους και για όλα.
Τα τελευταία 10 χρόνια όμως, κυριαρχεί μια φράση που την ακούω σχεδόν παντού.
"Αφού μας συμφέρει, θα το κάνουμε"
Ναι. Αυτή είναι η πρακτική/πολιτική πολλών Διαφημιστικών εταιριών.
Από που μπορεί να πηγάζει κάτι τέτοιο;
Τρεις εκτιμώ ότι είναι οι βασικοί λόγοι.
1) Η Διαφημιστική αγορά εμφανίζεται ως μια ενδιάμεση αγορά, ανάμεσα στα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις. Η πραγματική της θέση όμως, είναι δίπλα ή παράλληλα στα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις. Η σήψη της χώρας, δημιούργησε κι εδώ Μεσσίες που μπήκαν ενδιάμεσα, προκειμένου να "υπερασπίσουν" τα συμφέροντα των πελατών τους ή των στελεχών των πελατών τους.
Να πλουτίσουν δηλαδή από τον παρασιτισμό. Ο Δημόσιος τομέας έφτασε να πραγματοποιεί το 35% της διαφημιστικής δαπάνης της χώρας. Πολλά από τα στελέχη του έχουν τώρα βίλες στα προάστια των Αθηνών, το εξωτερικό ή σε νησιά. Όλα όσα γνωρίζουμε πια για την αδιαφάνεια και την διαπλοκή, μπορείτε να τα σκεφτείτε.
Τώρα η αγορά αυτή καταγράφεται ως αμαρτωλή. Δεν είναι όμως.
Οι εταιρίες που "χειρίστηκαν" την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των λογαριασμών είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Συνεπώς δεν είναι όλοι αμαρτωλοί.
2) Η ασυδοσία, προήλθε από το νομικό πλαίσιο. Αφού όλοι πιέζονται από τα υψηλά κόστη, που είναι αναγκαία για να παράγουν επικοινωνιακό προϊόν και ο νόμος ουσιαστικά βάζει πλαφόν μεικτού κέρδους, τότε αναπτύσσεται δυναμική "ασυνήθιστων" πρακτικών. Όταν εφευρεθεί μια μέθοδος που μπορεί να κερδίσει κάποιος, δύσκολα απαντά ΌΧΙ.
3) Η έλλειψη κουλτούρας και εταιρικής φιλοσοφίας, που δεν πρόλαβε να δημιουργηθεί, αφού η αγορά αυτή κάλπαζε σε ρυθμούς απίθανους, λόγω οικονομικής "άθνισης¨ από το 1999 (Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί αγώνες κλπ) έως το 2008 και κανείς δεν ενδιαφερόταν να δημιουργήσει σοβαρές υποδομές και φιλοσοφίες.  
Θεωρίες τις έλεγαν κάποιοι. Τώρα άλλοι τα λούζονται και άλλοι υιοθετούν το ρητό "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα".
Είναι καιρός για αλλαγή πλεύσης.
Οι εταιρίες του χώρου, επιβάλλεται:

• να αποκτήσουν ισχυρή εταιρική φιλοσοφία, 
• να εγκαταστήσουν εσωτερικούς αξιακούς κώδικες, 
• να απαιτήσουν σοβαρή θεσμική θωράκιση για τις δραστηριότητές τους και 
• να αποκαταστήσουν, με πράξεις, το λερωμένο όνομα του χώρου αποφεύγοντας τα ίδια λάθη.

Το κέρδος είναι οδηγός για τις επιχειρήσεις.
Δεν δικαιολογείται όμως η οποιαδήποτε πρακτική απόκτησής του.