Στην μνήμη των παθημάτων των προγόνων μας.
Στην γενοκτονία των Ποντίων.
Από το 1915, έως τις 19/5/1919 που αποβιβάστηκε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) στην Σαμψούντα, διατελέστηκε μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του 20ου αιώνα που άφησε πίσω της 353 χιλ. νεκρούς.
Για την ιστορία αναφέρω ότι αρχηγός των τουρκικών συμμοριών ήταν ο αιμοσταγής Λαζός Τοπάλ Οσμάν.
Η γενοκτονία αυτή, ήταν στα πλαίσια του συνολικού σχεδίου εξόντωσης αλλοεθνών όπως οι Αρμένιοι (24 Μαΐου, 1,2 εκατ. νεκροί), Κούρδων, Ελλήνων Ίμβρου και Τενέδου, Ελληνοκυπρίων και Ασσυρίων.
Η
χώρα μας δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα την γενοκτονία αυτή, παρά μόνο το
1994 αποφάσισε να ορίσει την συγκεκριμένη ημερομηνία ως ημέρα μνήμης...Το ζήτημα βέβαια δεν είναι ο εθνικισμός ή οτιδήποτε άλλο δηλητηριώδες.
Δεδομένου όμως ότι η Ελληνική Ιστορία δεν γράφτηκε μόνο από τους ήρωες οπλαρχηγούς της Επανάστασης του '21, αλλά και από τους αγώνες και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, θα έπρεπε ως ελάχιστο φόρο τιμής να είχε αποκατασταθεί ο ηρωισμός τους και να μην είχε απαξιωθεί η γενοκτονία την οποία υπέστησαν.
Οι μαρτυρικές γυναίκες του Πόντου, δεν έκαναν τίποτε λιγότερο από αυτές του Ζαλόγγου ή του Σουλίου.
Το χειρότερο στις κοινωνίες είναι η λήθη.
Εμείς οι Πόντιοι, 4 γενεάς δεν αποζητούμε τίποτα από το Τουρκικό κράτος, εκτός από την δημόσια συγνώμη για τις σφαγές των προγόνων τους.
Απαιτούμε όμως από το Ελληνικό κράτος, να αναγνωρισθεί επίσημα την Ελληνική Ιστορία και την γενοκτονία του Ποντίων.
Οι Έλληνες πρωθυπουργοί δεν χαρακτηρίζονται από την παρρησία και το θάρρος τους.
Ένας Πόντιος θα αντιμετώπιζε την αλήθεια, όποιο και εάν ήταν το κόστος της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε