Η κυβερνώσα Αριστερά

Διαπραγμάτευση είναι να διεκδικεί ή να πιέζεις;
Αυτές οι δύο λέξεις/έννοιες εμπεριέχουν μεγάλες διαφορές.
Η διεκδίκηση μπορεί να είναι ένας αυτοσκοπός χωρίς αποτέλεσμα, ενώ η πίεση το ίδιο αλλά με αποτέλεσμα.
Στην διαπραγμάτευση συμμετέχεις με την δυναμική του όγκου σου ή της σχετικής σου θέσης ή της δυναμικής των προτάσεών σου ή της δεξιότητά σου στην σύνθεση.
Όπως και να έχει, το μικρότερο - εκλογικά -  κομμάτι της Αριστεράς δείχνει τον δρόμο για το πως εννοούνται οι συνεργασίες και πως πρέπει να γίνονται οι διαπραγματεύσεις.
Βήμα-βήμα, με στόχο, με κόπο αλλά με προσήλωση στον τελικό στόχο.
Η ΔΗΜΑΡ, απαλλαγμένη από ιδεοληψείες και ταμπού, έθεσε τα βασικά ζητήματα της διεκδίκησής της από την προηγούμενη εβδομάδα.
Τώρα προσπαθεί να υλοποιήσει όσο είπε.
Η Απλή Αναλογική, η Μετενέργεια, ο Κατώτατος μισθός, η Βουλευτική Ασυλία, η αλλαγή στον ΚΑΠ είναι τα βασικά ζητούμενα για να προκύψει Προγραμματική συμφωνία. 
Η αποδέσμευση από τους επαχθείς όρους του Μνημονίου, είναι ο τελικός στόχος.
Για να προκύψει όμως συμφωνία πρέπει να συμφωνηθούν και τα πρόσωπα που θα την υλοποιήσουν.
Υπεύθυνη στάση απέναντι στους πολίτες είναι και να διεκδικείς και να πιέζεις για θέματα που αφορούν την καθημερινότητά τους (μισθός, μετενέργεια κλπ) και ταυτόχρονα κτίζουν το μέλλον τους (απλή αναλογική, αλλαγή Συντάγματος κλπ).
Η Αριστερά επιβάλλεται να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε συζήτηση και να προσπαθήσει να συνθέσει όλες εκείνες τις προτάσεις που βοηθούν, ανακουφίζουν και δίνουν όραμα και προοπτική στον τόπο και τους πολίτες του.
Δεν πρέπει να κρύβεται, πίσω από πρόσκαιρες δάφνες και νίκες.
Δεν χρειάζεται ο τόπος ανέξοδη κριτική και επαναστατικό τρόπο διεκδίκησης, αλλά πραγματική  αλλαγή.
Σκεφτείτε να μπορέσει το 6,2%, να αλλάξει το εκλογικό σύστημα σε Απλή Αναλογική.
50 χρόνια διεκδίκησης θα άξιζαν τον κόπο.
Αναμένω με υπομονή, την τελική κατάληξη αυτής της διαπραγμάτευσης.
Αυτό που έχει ήδη κερδηθεί είναι ότι η σοβαρή Αριστερά τοποθετεί νέα δεδομένα στον τρόπο άσκησης της πολιτικής και ήδη φαίνεται να έχει αποδεσμευτεί από τις παλαιοκομματικές, συνδικαλιστικού τύπου εμμονές της.
Η Αριστερά με λόγο σταθερό, υπεύθυνο και ρεαλιστικό θα σταματήσει την τάση συσπείρωσης της κοινωνίας στον συντηρητικό πόλο της. Με ασάφειες, συνδικαλισμούς και αντιλήψεις του 1949, 1968 και 1985 δεν έχει μέλλον.

Ελπίζω ακόμη.