Γιατί ενώ είμαι οργισμένος, ενοχλημένος από την καθημερινότητα, σχεδόν απογοητευμένος από τις εξελίξεις, ανήσυχος για το μέλλον, δεν μπορώ να γράψω κάτι;
Είναι η απαξίωση όσων συμβαίνουν γύρω μου;
Η αδυναμία επέμβασης/ενεργοποίησής μου;
Αμέλεια;
Αμηχανία;
Παρατηρώ συνομιλώντας με πάρα πολλούς ανθρώπους ότι οι περισσότεροι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.
Έξω από κόμματα και αγκυλώσεις που είχαμε όλοι, ακόμη και πριν λίγους μήνες, συμφωνούμε ότι η κατάσταση αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη, διαρκώς παίρνονται λάθος αποφάσεις, εμείς υπομένουμε, εύκολη εναλλακτική πολιτική λύση δεν διαφαίνεται και η ζωή συνεχίζεται αργά και συνεχώς δυσκολότερα.
Δεν μπορεί όμως να συμβαίνει αυτό. Δεν γίνεται να μην υπάρχει λύση. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να ενεργοποιηθούν ανιδιοτελώς, οραματιστές, ηγέτες ίσως.
Που είναι;
Χάθηκαν;Ή μήπως δεν τους βλέπουμε;
Η απαξίωση των πάντων και η πίστη μας ότι τίποτα δεν θα γίνει, όποιος κι αν προσπαθήσει, μας εμποδίζουν να παρατηρήσουμε καλύτερα.
Η ιστορική μας αφέλεια να εξυψώνουμε ανήθικους πολιτικάντηδες σε Μεσσίες ή τεχνοκρατίσκους σε ηγέτες, μας αποτρέπει να δούμε προσεκτικά γύρω μας.
Οι τύψεις μας, δημιουργούν ένα πέπλο που το μάτι μας είναι αδύνατον να το διαπεράσει.
Και η ζωή συνεχίζεται. Είμαστε στην θάλασσα, ανήμποροι να κολυμπήσουμε, οπότε αφήνουμε τον εαυτό μας στο κύμα. Και ότι βγει.
Είμαστε μια σιωπηρή πλειοψηφία που όταν το πρώτο αεράκι ανασηκώσει το πέπλο από μπροστά μας, θα δούμε καθαρά και θα δώσουμε λύση. Όχι κατ' ανάγκη επαναστατική. Αυτά δεν γίνονται με παραγγελία.
Είμαι τελικά αισιόδοξος ότι κάτι υγιέστερο γεννήθηκε στην κοινωνία.
Το καθαρότερο μυαλό. Ακόμη και όταν αυτό προέρχεται από τις τύψεις μας ή τους φόβους μας.
Η σιωπηρή πλειοψηφία δεν θα γίνει η σιωπή των αμνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε