Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Η παγίδα του ενθουσιασμού της αυτοδυναμίας.

Η χώρα χρειάζεται πολιτική στάση και προτάσεις που θα μας οδηγήσουν μακρυά από τα βράχια της χρεωκοπίας.
Η λύση δόθηκε στις 6/5/12, με ένα καθαρό αποτέλεσμα υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Τα ποσοστά υποδηλώνουν την συντριπτική μας εναντίωση στο Μνημόνιο και τους όρους του, αλλά και την απέχθειά μας στις αυτοδύναμες κυβερνήσεις και τους όψιμους Μεσσίες.
Η αυτοδυναμία είναι πληγή για την Δημοκρατία.
Καμία κυβέρνηση δεν θα πρέπει να έχει λόγο, μόνη της και χωρίς έλεγχο.
Την τελευταία εβδομάδα επικράτησε η λάσπη και η συκοφαντία. Καμία συζήτηση για τα ουσιαστικά δεν έγινε. Ένα γαϊτανάκι διερευνητικών εντολών, που χρησιμοποιήθηκαν (αντισυνταγματικά) προς άγραν νέων ψηφοφόρων.
Η επιρροή των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ελαχιστοποιείται στην κοινωνία. Δεν μηδενίστηκε ακόμη - και ούτε πρόκειται. 
Τα συμφέροντα των εχόντων, δεν πρόκειται να εκλείψουν ποτέ. Εκτός εάν μιλήσουμε για Κομμουνιστική κοινωνία ......
Στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουμε ξανά για κυβέρνηση .... μάλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανέβει λογικά πάνω από 22% και η ΝΔ θα συσπειρώσει επίσης 20+% (προβάλλοντας, λανθασμένα, τον κίνδυνο της Δραχμής).
Η πόλωση θα αντικαταστήσει, την ουσία.
Θα δούμε δηλαδή το ίδιο έργο για πολλοστή φορά, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές.
Και πάλι όμως δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί σωστά η χώρα.
Η Αριστερά θα χρειάζεται τουλάχιστον 20 έδρες ακόμη.
Πως θα υπάρξει συνεργασία εάν το 1ο κόμμα συνεχίσει να μιλάει μόνο για καταγγελία του Μνημονίου και θα καλεί να το αποδεχθούν και άλλοι; Δεν γίνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί σε μια ρητορική που δεν έχει αποτέλεσμα.
Προβάλλοντας σαν πολιτική τακτικ,ή την άποψη ότι πρέπει να πείσουμε τους Ευρωπαίους για την διακοπή των μέτρων (επιστολή κλπ), δεν έχει απαντήσει τι θα γίνει εάν δεν τους πείσουμε. Θα καταγγείλουμε μονομερώς το Μνημόνιο; Γνωρίζουμε όλοι τι σημαίνει αυτό.
Μια λύση θα ήταν η αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που εκτιμώ ότι είναι και ο τελικός του στόχος.
Μα, δεν έχουμε τελειώσει με την πολιτική των αυτοδυναμιών; ..... Ή όχι τελικά;
Συνεπώς, επιβάλλεται να βρεθεί κοινή γραμμή της Αριστεράς. 
Επειδή η ΔΗΜΑΡ έχει στο DNA της, την λογική των προγραμματικών συγκλήσεων, θα απαιτηθεί να προστρέξει και ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια αντίστοιχη λογική και να βρει αυτές τις προτάσεις που ενώνουν και δεν διχάζουν.
Η Αριστερά δεν πρέπει να αποφύγει να κυβερνήσει. Αυτό όμως δεν γίνεται με στείρες αρνήσεις, αλλά με δύσκολες αποφάσεις και πίστη στις συνεργασίες.
Ο Σαμαράς, γνώριζε πολύ καλά 2 πράγματα: ότι στην Αριστερά είναι περισσότερο εύκολο να διασπαστείς παρά να συμφωνήσεις και ότι η νέα κατάσταση θα δημιουργήσει παρορμητικό ενθουσιασμό στους ψηφοφόρους της και στην ηγεσία της. Η ΝΔ δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Είναι ο μοναδικός εκφραστής του συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας, με βαθιές ρίζες που είναι δύσκολο να μηδενιστούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στην παγίδα του. Δυστυχώς.
Επέλεξε να διασύρει καθημερινά την μοναδική άλλη δύναμή της (ΔΗΜΑΡ) και να ασχολείται με ένα ΠΑΣΟΚ που πεθαίνει, από το να καταγγείλει τον λόγο του και να συσπειρώσει τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις που την εκφράζουν.
Υπάρχει χρόνος όμως.
Ίδωμεν.


2 σχόλια:

Σωτήρης είπε...

Η συνεργασία ή η αυτοδυναμία δεν είναι από μόνες τους πρόβλημα. Αυτό το αποφασίζει άλλωστε η κοινωνία κάθε φορά (με τη βοήθεια ενίοτε εκλογονόμων-εκτρωμάτων, όπως αυτός του Παυλόπουλου). Το πρόβλημα υπάρχει όταν ρυθμιστές αυτής της κατάστασης είναι κόμματα με πολύ μικρό ποσοστό, όταν αυτά δρουν ενάντια στο κοινωνικό αίτημα. Και το αίτημα αυτή τη φορά δεν είναι κυβέρνηση συνεργασίας παση θυσία όπως το ορίζεις. Είναι πρωτίστως, ΑΛΛΑΓΗ πολιτικής. Άρα ναι στις συνεργασίες που είναι συνεπείς με την ετυμηγορία του κόσμου. Αν η συνεργασία πάση θυσία ήταν το ζητούμενο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές θα έπρεπε να τιμωρηθεί για τη στάση του και η ΔΗΜΑΡ να ανεβάσει ποσοστά για τη δική της. Αυτό λες να συμβεί? Εγώ, δεν το βλέπω πιθανό. Η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς έδειξε μια μόνιμη ατολμία στην προεκλογική περίοδο. Το ίδιο και χειρότερα μετά τις εκλογές. Έδειξε ότι φοβάται κυβέρνηση της αριστεράς, φοβάται όμως και κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι και να γίνει ο Κουβέλης θέλει να είναι "σιγουράκι". Δεν γίνεται όμως έτσι...

Unknown είπε...

Η ΔΗΜΑΡ μου όλους τους τρόπους έχει καταθέσει το πρόγραμμάτ της για αλλαγή πολιτικής. Μόνο γι αυτή παλεύει. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζονται συνεργασίες. Είπε ΝΑΙ, σχεδόν χωρίς όρους στον ΣΥΡΙΖΑ, που παρακάλαγε γι αυτό. Τώρα λοιδορείται από τους ίδιους ανθρώπους. Οποιος πιστεύει ότι θα γίνει κάποια κοινωνική επανάσταση και θα του δώσει αυτοδυναμία και εντολή να το πράξει μόνος κοροιδεύει τον κόσμο και δημιουργεί φρούδες ελπίδες.

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Δημοφιλείς αναρτήσεις