Δεν φοβάμαι τίποτα. Ελπίζω ακόμη.

Η κυβέρνηση των προσδοκιών είναι πραγματικότητα.
Δηλαδή όχι ακριβώς, αφού έγινε ήδη παγκόσμιο ρεκόρ, μικρότερης θητείας υπουργού. Ομιλώ για τον κ. Ράπανο.
Η ζωή όμως συνεχίζεται και οι αστοχίες ελπίζω να μειωθούν.
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πάρει τον ρόλο της στα σοβαρά και ασκεί τα θεσμικά της καθήκοντα αρκούντως κόσμια. Απλά τα έχει με την προδοτική συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ που τόλμησε να "συμμαχήσει" με τον αιώνιο εχθρό.
Τον καπιταλισμό.....
Η αλήθεια είναι, ότι και οι ίδιοι "καπιταλιστικό" σύστημα θα διαχειριστούν κάποια στιγμή και ουδόλως θα διανοηθούν να το αλλάξουν. Απλά θα κάνουν την σοσιαλδημοκρατία, κρατικιστική σοσιαλδημοκρατία.
Στα σοβαρά τώρα.
Δύο εκτιμώ ότι είναι τα σημαντικά στοιχεία αυτών των εκλογών.
Πρώτον, η Αριστερά κατάφερε να απογαλακτιστεί από την υπόλοιπη Αριστερά και από δορυφόρος να γίνει αυτόφωτο αστέρι. Η ΔΗΜΑΡ από ουραγός, πρωτοστατεί στην διάσωση της χώρας. 
Η πρωτοφανής συμφωνία (η οποία είχε αναγγελθεί, πολλάκις, από τον Φ. Κουβέλη) σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην πολιτική Ιστορία της χώρας, διότι αλλάζει την πολιτική πρακτική και τακτική.
Αναιρεί όλα τα ταμπού και τοποθετεί τα προγράμματα, τις προτάσεις, τις θέσεις, στο κέντρο, με στόχο την μέγιστη συνεννόηση και άρα συμφωνία. Αναδεικνύει τους υπεύθυνους. Καταργεί τις αντικοινωνικές παραταξιακές έριδες. Επικροτεί την ανάδειξη των σωστών προτάσεων και επιχειρημάτων. Ενώνει σε κοινό σκοπό με στόχο το κοινό καλό, ακόμη και ετερόκλητες δυνάμεις.
Εάν υπήρχε και Απλή Αναλογική, τώρα η χώρα θα ατένιζε το μέλλον της με αισιοδοξία αφού κανένας ΣΥΡΙΖΑ ή Καμμένος, δεν θα σφύραγαν κλέφτικα μπροστά στις ευθύνες τους.
Σημειώνω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Οι εκλογές γίνονται για να αναδείξουν κυβέρνηση, όχι αντιπολίτευση. Τα κόμματα ζητούν την ψήφο των πολιτών για να κυβερνήσουν, όχι για να ελέγξουν τους υπόλοιπους. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαράδεκτη κοινωνικά και πολιτικά.
Δεύτερον, η συγκράτηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία, αφού εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών φαίνεται να υιοθετούν τις πρακτικές, της νοσηρής αντίληψης περί έθνους και κράτους. Το φαινόμενο βέβαια θα μειωθεί ή θα μηδενιστεί όταν κατορθώσουμε να οργανώσουμε ένα δίκαιο προς τους πολίτες κράτος.

Τέλος όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία εάν δεν εφαρμοστούν οι συμφωνίες.
Παραθέτω αυτούσια και υιοθετώ πλήρως, τα σχόλια του φίλου Γ. Ιακωβίδη, σε προηγούμενο άρθρο:
"Η προγραμματική συμφωνία έχει καλώς, αν είναι το μέγιστο του εφικτού προς τις συν-κυβερνώσες παρατάξεις και τους Ευρωπαίους εταίρους. Τι δεσμευόμαστε όμως να προχωρήσει και αφορά την ανασύνθεση της Δημόσιας Διοίκησης μέσω της αξιολόγησης, της υγιούς επιχειρηματικότητας που ζητά κανόνες μακροχρόνιας διάρκειας μακριά από πελατειακές σχέσεις και κυρίως εφαρμογή των κανόνων"

Δεν φοβάμαι τίποτα.
Ελπίζω ακόμη.