Δεν μπορώ να τα καταγράψω όλα.
Είμαι τυχερός που βρέθηκα στο κέντρο της δημιουργικότητας, της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης.
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών είναι ακόμη στην πλατεία Συντάγματος.
Τα χημικά κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ευχαριστώ την κοπελιά που μου έδωσε ένα σωληνάριο Riopan και κατάφερα, όπως και οι υπόλοιποι άλλωστε, να παραμείνω εκεί.
Στο κέντρο της Πλατείας ο Β. Παπακωνσταντίνου, οι Tiger Lillies, τα Υπόγεια Ρεύματα και άλλοι τραγουδούσαν.
Η αληταρία, γνωστοί ως μπαχαλάκηδες, θεώρησαν ότι θα επιβραβευτούν για την απέραντη βλακεία τους και "προκάλεσαν" τα ΜΑΤ. Αυτό ήταν το σύνθημα. Έτσι επικοινωνούν οι προβοκάτορες μαζί τους. Και αυτοί κάνοντας το "καθήκον" τους απάντησαν με τόνους δακρυγόνα.
Η πλατεία ήταν γεμάτη από παιδιά 16, 18, 20, 25 ετών και μεγαλύτερα παιδιά 30, 40, 50 ακόμη και 60+ ετών.
Η σύνθεση του κόσμου απίστευτη.
Πρόσωπα καθημερινά.
Κοπελίτσες από σχολεία ή πανεπιστήμια, αμούστακα αγόρια, φοιτητές, αλλά και εργάτες, ζευγάρια μεσήλικων πιασμένα χέρι-χέρι, στεκόντουσαν εκεί σε πείσμα όσων γίνονταν γύρω τους.
Υπάρχει φόβος, αλλά όχι, δεν θα νικήσει αυτός.
 |
| Πλ. Συντάγματος, ώρα 24:00, 28/6/2011 |
Η Βουλή ήταν εκεί έξω. Μια λαοθάλασσα πολιτών απλωνόταν από την πλατεία έως την μέση της Φιλελλήνων και της Μητροπόλεως, την Αμαλίας και την Βασ. Σοφίας.
Η ώρα 01:00 και στα μεγάφωνα, αναγγέλλεται ότι 500 άτομα από την Θεσσαλονίκη επιβιβάστηκαν ήδη στο τραίνο των 23:30 για να κατέβουν στην Αθήνα για συμπαράσταση.
Ενθουσιασμός.
Τα ΜΑΤ συνεχίζουν το παράνομο έργο τους, να ρίχνουν χημικά στο πλήθος. Παρεμπιπτόντως αυτό απαγορεύεται από όλους τους οργανισμούς του κόσμου.
Γελάμε και τραγουδάμε, δακρυσμένοι. Τα μάτια τσούζουν πολύ αλλά ... εκεί. Δεν φεύγει κανείς.
Σε πείσμα των γεγονότων, το θάρρος και το σθένος περισσεύει στην πλατεία.
Ο ένας κοιτάει τον άλλον για να του πει, με το βλέμμα του "μην φοβάσαι, είμαστε όλοι εδώ, ο ένας δίπλα στον άλλον".
Αύριο είναι μεγάλη ημέρα.
Το μεσημέρι, θα προσπαθήσουν να ψηφίσουν την καταδίκη της χώρας. Ναι, αυτή που συντελείται εδώ και πολλούς μήνες.
Η Ελλάδα δίνει έναν αγώνα επιβίωσης. Όχι αυτόν της Οικονομίας, αλλά της Δημοκρατίας, των Θεσμών, των Αξιών.
Θα έρθουν πιο δύσκολες ημέρες.
Εάν συμπεριφερθούμε όπως σήμερα, θα αλλάξουμε την τύχη μας.
Είμαι υπερήφανος που στα 46 μου χρόνια, στάθηκα δίπλα σε παιδιά που αγωνίζονται γι αυτό που πιστεύουν.
Ειρηνικά. Δημοκρατικά.
Σίγουρα θα βγει κάτι καλό από αυτό. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
ΥΓ. Για όσους πιστεύουν ότι ο συναισθηματισμός είναι για τους θεωρητικούς και τους ευαίσθητους, κάνουν λάθος. Είναι γι αυτούς που ξέρουν να παλεύουν για την ζωή. Την δική τους και τους διπλανών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε