Οι αγανακτισμένοι έγιναν ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ

Νέα περίοδος αρχίζει.
Πάντα οι διακοπές του καλοκαιριού δημιουργούν ένα αίσθημα ελπίδας ότι κάτι θα αλλάξει στην ζωή. Πιο έντονο από αυτό της Πρωτοχρονιάς. Ίσως φταίει η χαλάρωση, η ανεμελιά, το σταμάτημα του χρόνου. Το ίδιο πάντοτε.
Έχω να γράψω από τις 18 Ιουλίου. Τότε έβραζα από θυμό και οργή. Από αγανάκτηση.
Τώρα τα αισθήματά μου άλλαξαν.
Νοιώθω έτοιμος για μια καινούργια περίοδο. Δεν ξέρω τι είναι πραγματικό και τι προέρχεται από την αυθυποβολή μου ότι όλα θα πάνε καλά.
Η αγανάκτηση έγινε αυτοπεποίθηση. Έγινε αποφασιστικότητα.
Το διάβασα στο twitter: "οι αγανακτισμένοι έγιναν αποφασισμένοι...". Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι με τα ίδια συναισθήματα.
Σίγουρα ζούμε μια νέα πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση αλλάζει ραγδαία, κατά παραγγελία άλλων, το προσωπείο της.
Κάνουν προσπάθεια να πείσουν ότι ο νέος "σοσιαλισμός" είναι ο ρεαλισμός και ο συμβιβασμός με τις αγορές, δηλαδή παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Φιλελευθερισμός.
Η γνώμη μας δεν τόση σημασία, όσο η γνώμη των αγορών. Λες και έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από αυτό. Βέβαια κάποιοι από αυτούς έχουν να κερδίσουν πολλά.
Είναι αυτοί που χρόνια ζούσαν από τις βυσματικές προσλήψεις, τους χαριστικούς διαγωνισμούς, τις ανόδους του "χρηματιστηρίου", την διανομή του κρατικού πλούτου. Ήταν τα παράσιτα στην πλάτη του Ιπποπόταμου-Λαού.
Δεν τους συναντάμε στα Βόρεια προάστια. Πολλοί ζουν και ανάμεσά μας. Τους δώσανε λίγη "εξουσία" για να νομίζουν ότι κυβερνούν και αυτοί ρούφηξαν με ευχαρίστηση ότι τους προσφέρθηκε. Ενίοτε διαμόρφωναν και την κατάσταση.
Δεν έχω καμία τάση αντεκδίκησης.
Θέλω μόνο να συνεννοηθούμε. Η κοινωνία δεν φτιάχνεται από πάνω προς τα κάτω, αλλά ανάποδα. Αυτό το έχουμε ξεχάσει. Πολλοί το θυμήθηκαν όταν βγήκαν στους δρόμους μετά την 25η Μαΐου και είδαν την δύναμη που δημιουργείται από τους πολίτες.
Τώρα έχουμε νέο ραντεβού.
Στις 3 Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα ξανά. 
Είτε είμαστε λίγοι είτε πολλοί δεν έχει κατ' αρχήν σημασία. Θα γίνουμε πολλοί στην πορεία.
Μας ενώνει η απέχθειά μας στην κοινωνική σήψη, την αδικία, την ατιμωρησία.
Αυτόνομοι και ανεξάρτητοι θα διεκδικήσουμε τις πιθανότητές μας να αλλάξουμε την ζωή μας. 
Όποιος μείνει σπίτι του θα έχει χάσει την ευκαιρία να πει στα παιδιά του ότι προσπάθησε να αποτρέψει το κακό για το μέλλον τους. Ουσιαστικά θα είναι με τους άλλους. Με το τέρας που έρχεται και πολλοί φοβούνται να αντιμετωπίσουν, οπότε το υποστηρίζουν. Μάλιστα έχουν πειστεί ότι αυτό είναι το σωστό. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Έξω από τα στρατόπεδα σκέψης που διαμορφώνουν, υπάρχουμε εμείς. 
Καλοί, κακοί, μέτριοι, αλλά εμείς.