Διέξοδος στο αδιέξοδο

Η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε δίλημμα.
Όχι σαν αυτά που δημιουργούν οι ανίκανοι και ανήμποροι διοικούντες για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους.
Βρίσκεται σε πραγματικό δίλημμα.
Να ενδώσει και να συμβιβαστεί με τις επιταγές των ξένων ή να ακολουθήσει την οδό της κοινωνικής δικαιοσύνης σε μια στιγμή που αυτή η πράξη θα φέρει σίγουρα αντίστοιχα προβλήματα φτώχειας;
Πριν πολύ καιρό είχα γράψει: "...έχουμε δύο λύσεις μπροστά μας, μία πολύ δύσκολη και μία πάρα πολύ δύσκολη..."
Η κατάσταση παραμένει ίδια.
Η ανεπάρκεια των διοικούντων, προέκυψε από τα εσωκομματικά τους παιχνίδια εξουσίας. Μας έχουν συνηθίσει άλλωστε πολλά χρόνια τώρα. Κάθε φορά ανακαλύπτουν και έναν Μεσσία που θα μας σώσει. Αυτός δημιουργεί μια ομάδα αυλικών που τον ακολουθούν και πειραματίζεται με τα λεφτά μας προσπαθώντας να κάνει το "όραμά' του πράξη. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους πεινασμένους για εξουσία "αντιπολιτευτικούς"
Γνωρίζουν και οι δύο ό,τι όταν φέρνεις σε συνεχή αδιέξοδα την κοινωνία, αυτή σαν το σαλιγκάρι μαζεύεται στο καβούκι της, προκειμένου να προστατευτεί. 
Συντηρητικοποιείται δηλαδή. Δεν δρα. Δεν μιλά. Δεν διεκδικεί μαζικά αλλά ατομικά.
Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό ακριβώς το σημείο. Εκεί που το σαλιγκάρι βλέπει τον εχθρό και είναι έτοιμο να μπει στο καβούκι του.
Για να σωθεί πρέπει να τρομάξει ο εχθρός και να φύγει. Να αλλάξει πορεία και να μην το πατήσει ή το φάει.
Το παγκόσμιο οικονομικό αδιέξοδο, βασίζεται στην λερναία ύδρα των ασφαλίστρων κινδύνου, στον στοιχηματισμό δηλαδή εάν μία χώρα μπορεί ή όχι να πληρώσει αυτά που χρωστάει. Ουδεμία πραγματική σχέση έχει με τις οικονομίες, τις κοινωνίες, την πολιτική.
Το κυριαρχών καπιταλιστικό σύστημα και οι διαρκείς επινοήσεις των τραπεζιτών, τύπου A. Greenspan, για παράγωγα χρήματος μας έχουν φέρει στην δυσκολότερη φάση της ανθρώπινης Ιστορίας. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει το μέγεθος όπως επίσης και τους κατόχους των CDS, οπότε το ρίσκο να πληρωθούν, εάν χρεοκοπήσει μία χώρα ή όχι είναι τόσο μεγάλο που ουσιαστικά δεν αποτελεί εναλλακτικό σχέδιο.
Η "ελεύθερη" οικονομία στην Ευρώπη, όπως αυτή υπογράφτηκε στο Μάαστριχ, είναι ουσιαστικά μια οικονομία ασύδοτη στις κινήσεις των μεγάλων εταιριών και πηγάζει κυρίως από τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, που με χορό διαπλοκής εξασφαλίζουν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Ο έλεγχος δε που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις, ουσιαστικά θωρακίζει αυτή την ασυδοσία, αφού είναι έλεγχος για τους μικρούς και όχι για τους μεγάλους.
Η χώρα χρειάζεται κυβερνήσεις συνεργασίας στην βάση προγραμματικών συγκλήσεων, από τουλάχιστον τρία κόμματα. Έτσι θα υπάρξει η απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση και η δυναμική για ισχυρότερη διαπραγμάτευση.
Η Ελληνική κοινωνία δεν έχει καταναλωτικό κίνημα, δέχεται κάθε φορά τις πρακτικές του εκάστοτε Μεσσία και της αυλής του και κυρίως δεν διεκδικεί ομαδικά αλλά στενά ατομικά. Είναι και αυτό ένα δείγμα της κοινωνικής φθοράς που έχουν επιβάλλει οι πολυετείς πρακτικές των αμαρτωλών πολιτικών, που υπηρετούν τα ιδιοτελή προσωπικά τους συμφέροντα, σε βάρος των πολιτών.
Η λύση δεν θα έρθει λοιπόν από τον ουρανό. 
Η διεκδίκηση και η μαζικότητα είναι ο μόνος τρόπος να "φοβηθεί" ο εχθρός και να αλλάξει πορεία. Η δύναμή των πολιτών πηγάζει από την αδυναμία του αντιπάλου. Η αχίλλειος πτέρνα του είναι το να χάσει χρήματα. Αυτό δεν μπορεί να προκύψει με  τσαμπουκάδες αλλά με σχέδιο και υπομονή. Όπως είδαμε σήμερα ο W. Schauble ζητάει αλλαγή των όρων της 21ης Ιουλίου γιατί βλέπει ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν (όπως ξέραμε όλοι μας άλλωστε). Η λύση θα έρθει μέσα από την συμμετοχή μας στην Ε.Ε και την Ευρωζώνη. Όσοι νομίζουν ότι η δραχμή είναι λύση, είναι τουλάχιστον αιθεροβάμονες και πετούν στα σύννεφα της προσωπικής τους επανάστασης.

Αύριο, Κυριακή 25/9/11, στις 19:00 θα γίνει ένα ακόμη συλλαλητήριο στο #Syntagma.
Ναι, ξέρω κουραστήκαμε. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Πρέπει να συνεχίσουμε διότι είμαστε σε πόλεμο με τον εχθρό, που δυστυχώς έχει διεισδύσει και στις γραμμές μας.
Την Τρίτη, 27/9/11, θα γίνει μια ακόμη ψηφοφορία στην Βουλή. Να δούμε ποιος θα σηκώσει πάλι το χέρι του και να υποστηρίξει τον εχθρό.
Ανεξάρτητα από κομματικές αντιλήψεις, επιβάλλεται να είμαστε εκεί.
Εγώ θα είμαι, για να μπορώ να πω στα παιδιά μου ότι προσπάθησα να αντισταθώ σε αυτούς που δημιουργούν εμπόδια στο μέλλον τους.