Κικίλιας - εκλογές

Το ποσοστό που κατάφερε να πάρει η υποψηφιότητα του Β. Κικίλια με προβλημάτισε.
Τι ήταν αυτό που έκανε το 20% της Αττικής κοινωνία να ψηφίσει έναν κατά τα άλλα άγνωστο άτομο;

Φυσικά με παρελθόν στην αυτοδιοίκηση (έστω και μικρό, αλλά όχι μηδενικό), ήπιο profile, σοβαρό, χωρίς όμως πολιτικό λόγο που να πείθει και κυρίως χωρίς προσωπικές ιδέες που να δίνουν έστω την εντύπωση ότι έχει κάποιου είδους όραμα και μέθοδο να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα μιας τόσο μεγάλης περιφέρειας.

Η ΝΔ έχει έναν σκληρό πυρήνα υποστηρικτών που δεκαετίες τώρα αθροίζεται στο 20%-22%. Οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας δεν ψηφίσουν επ'ουδενί με κριτήρια πολιτικά αλλά οπαδικά.

Το συνολικό ποσοστό που απέσπασε ο Β. Κικίλιας, συναθροίζονται και υγιείς δυνάμεις του συντηρητικού χώρου.

Η πόλωση όμως που δημιουργήθηκε δεν τους άφησε να δουν ότι η υποψηφιότητα δεν έχει κανένα μέλλον.

Όχι ότι αυτή του Σγουρού έχει καλύτερα χαρακτηριστικά, διότι και ο αντίστοιχος πυρήνας του ΠΑΣΟΚ λειτουργεί ανάλογα.
Με απασχολεί το κοινωνικό φαινόμενο της οπαδοποίησης. Ένα φαινόμενο που μας πάει συνεχώς πιο πίσω. Δεν δημιουργούμε εξέλιξη, δεν θέλουμε το δημιουργικό.
Η βαλτωμένη πολιτική σκηνή έφτασε σε αδιέξοδο. Οι "στρατοί" των κομμάτων πρέπει να εκλείψουν.
Η αλλαγή της αντίληψης του μεσσία προσώπου, που λύνει τα προβλήματα έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Χρειαζόμαστε ισχυρή πολιτική θέληση, προγραμματικές συνεργασίες, συλλογικές δράσεις και κυρίως συντονισμό κάτω από ένα όραμα.
Η ζωή έως τώρα απέδειξε ότι η μονοκρατορία του ενός κόμματος έφερε δεινά, απάτη, κλοπή.
Το διακύβευμα είναι η καλύτερη ζωή. Όχι η επικράτηση της ομάδας μας.