Εργασιακές "Συλλογικές" συμβάσεις

Εργασιακές Συλλογικές συμβάσεις τέλος.
Μην πέφτετε από τα σύννεφα. Αυτό έχει συμβεί από τις 6 Αυγούστου, όταν υπογράφηκε το Μνημόνιο 2. Εκεί αναγραφόταν το "...η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «...η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις...».
Τι σημαίνει αυτό για όλους μας;
Η κάθε επιχείρηση θα κάνει ατομικές συμβάσεις εργασίας, θα "διαπραγματεύεται" δηλαδή με τον καθένα μας σχεδόν σε μηδενική βάση! Θα μπορεί να μειώσει τους μισθούς κατά το δοκούν.
Θεωρώ βέβαια ότι οι μικρότερες επιχειρήσεις δεν θα καταφύγουν σε τέτοιες ενέργειες άμεσα, διότι αλλάζοντας το προσωπικό τους με φθηνότερο, θα χάσουν μέρος της δυναμικής τους και δεν είναι καιρός για τέτοια. Οι μεγάλες επιχειρήσεις όμως που έχουν υποδομές, φιλοσοφία, δίκτυο κλπ δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μειώσουν άμεσα το κόστος εργασίας για να γίνουν ανταγωνιστικότεροι.
Η τελευταία λέξη αναφέρθηκε επίτηδες. Τι θα πει ανταγωνιστικότεροι; Η χώρα μας είναι και θα παραμείνει τελευταία στην Ευρωζώνη, διότι έχει προβλήματα διάρθρωσης παραγωγής, υποδομών, δικτύων κ.ά, αλλά ταυτόχρονα έχει και το χαμηλότερο κόστος παραγωγής αφού οι μισθοί μας είναι επίσης οι μικρότεροι στην Ευρωζώνη, μετά την Πορτογαλία.
Συνεπώς μιλάμε για ανταγωνιστικότητα έναντι ποιου; Εάν μικρύνουν οι μισθοί μας θα αγοράζουν οι Γερμανοί, οι Βρετανοί, οι λοιποί τα προϊόντα μας; Όχι βέβαια. 
Το θέμα είναι πως θα γίνουμε αναγκαστικά οικονομικοί και πολιτικοί δορυφόροι της Γερμανίας και όχι των ΗΠΑ.
Οι συλλογικές συμβάσεις μας προστατεύουν από την απληστία των επιχειρηματιών. Πολλοί από αυτούς δεν δίνουν στην χώρα αλλά μόνο παίρνουν. 
Μας προστατεύουν από τους Μεσσίες της πολιτικής που κάθε 2,3,4 χρόνια αλλάζουν, λόγω της μονοκομματικής κυριαρχίας που τους προστατεύει.
Μας προστατεύουν από την χειραγώγηση των επίορκων κυβερνήσεων που δίνουν σε Επιχειρήσεις αμφιβόλου αξιοπιστίας και προθέσεων, τον πλούτο της χώρας έναντι πινακίου φακής και τώρα θέλουν να μην έχουν και εμπόδια τύπου "εργασιακών δικαιωμάτων" που δεν έχουν συνηθίσει π.χ. στην Κίνα ή το Κατάρ ή την Αυστρία!
Στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει, με μια κυβέρνηση ενδοτική και πρόθυμη στο απαράδεκτο, δυστυχώς δεν πρόκειται να διασώσουμε πολλά πράγματα.
Η λύση για την κατάστασή μας είναι η ταχύτερη απαλλαγή από το μνημόνιο, η αλλαγή του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, η ψυχραιμία, η κατάθεση ιδεών και δράσεων σε όλα τα επίπεδα.
Τέλος εκτιμώ ότι θα επανέλθουν τα σωματεία εργαζομένων στην αρχική τους βάση. 
Αγώνας καθημερινός, δύσκολος, πρωτόγονος θα έλεγα. 
Ας είναι. Έστω κι έτσι θα νικήσουμε. Το έχουμε ξανακάνει. 
Θα ξεμουδιάσουμε κιόλας!!!