Ο κόπρος του Αυγεία - 29/6/11 (#greekrevolution #25mgr)

Ώρα 01:30.
Μόλις γύρισα.
Όλη την ημέρα, το μυαλό μου ήταν εκεί.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ότι συμβαίνει με επηρεάζει εξαιρετικά πολύ.
Νόμιζα ότι δεν θα είχα ξανά τα συναισθήματα της εφηβείας μου.
Κι όμως τα έχω.
Τελικά δεν αφορούσαν στην εφηβεία μου, αλλά ήταν ένστικτα που αποτελούν μέρος του DNA μου.
Η αίσθηση του άδικου, η καταπίεση, η ανελευθερία, η βία, η ατολμία, η αναισθησία είναι καταστάσεις που δεν τις σηκώνει ο οργανισμός μου. Τις είδα και τις έζησα όλες, μέσα στις 2 τελευταίες ημέρες.
Την βία δε, την ένοιωσα για τα καλά.
Κατέβηκα ώρα 20:00 στο Σύνταγμα, από το Κολωνάκι.
Λίγο φοβισμένος. Ακούγονταν εκρήξεις κάθε 1 λεπτό. Έφτασα Βασ. Σοφίας και Πανεπιστημίου γωνία.
Αδύνατον να αναπνεύσεις. Τα μάτια σχεδόν κλειστά. Αντικρίζω νέους, μεγαλύτερους, κυρίες κάθε λογής, όλοι με μαντήλια έως την μύτη, κίτρινα μάτια και άσπρα πρόσωπα. Αυτά που έχουν ψεκαστεί με Maalox.
Γιατί τόση βία σε τόσο ήσυχους ανθρώπους; Τι φταίνε; Δεν έχουν το διακίωμα να εκφραστούν;
Προχωρώ. Στρίβω στην γωνία της Μεγάλης Βρετανίας. Stop. Εκατοντάδες ΜΑΤ παρατετεγμένοι σε σειρές.
Αδύνατον να κατέβεις τον δρόμο. Άλλοι με βλέμμα βλοσυρό, οι περισσότεροι κρεμασμένοι στις ασπίδες τους από την κούραση.
Γιατί δεν αποσύρονται; Τι βοηθάει η παρουσία τους εδώ; 100 μπαχαλάκηδες πήραν την πλατεία και 3.000 ΜΑΤ τους κοιτούν ή ανταποδίδουν τις πέτρες, ρίχνοντας όμως τα χημικά σε εμάς!!!!
Να φύγετε, να πάτε αλλού.
Πάρτε τους φίλους σας, προβοκάτορες και να παίξετε σε άλλη πλατεία.
Αυτή η πλατεία είναι των πολιτών.
Είναι όσων αγωνίζονται ειρηνικά για την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Δικαιοσύνη.
Τόσο πολύ φοβάται ο Γ.Α.Π. και η παρέα του, την ελεύθερη έκφραση των πολιτών; Δεν γνωρίζει Ελληνική Ιστορία; Πως θα μας κλείσει το στόμα; Δεν καταλαβαίνει ότι το θέμα μας δεν είναι πια οι εκλογές, το μεσοπρόθεσμο, το μνημόνιο κλπ;
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν.
Παλεύουμε για να φύγει ο κόπρος του Αυγεία.
Εάν συνεχίσουν έτσι, θα θεωρήσουμε ότι και αυτοί ανήκουν εκεί (έως τώρα δεν το θεωρούσαμε) και τότε....
Φεύγω. Πηγαίνω στην Σταδίου μέσω Βουκουρεστίου. Ώρα 21:00.

Μοναστηράκι, 29/6/11, 23:20

αφνικά 20 νεαροί 15χρονοι εμφανίζονται με τα skateboards και κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου!!! Απόδειξη ότι κανείς δεν φοβάται. Είναι όλοι εκεί.
Στην Βουκουρεστίου & Σταδίου είμαστε πίσω από τα ΜΑΤ που κοιτάζουν στην πλατεία. Πετροπόλεμος με τους μπαχαλάκηδες. Ξαφνικά γυρίζουν προς τα εμάς και μας κυνηγούν. Αναίτια, ηλίθια, βίαια. Πολύ χημικό. Συνεχίζουν κάποια εκκαθάριση!!!
Μα εμείς απλώς κοιτούσαμε. Αιμόφυρτος ο διπλανός μου.
Πίσω στην Σίνα & Πανεπιστημίου. Τουλάχιστον 1.000 άτομα έχουν απωθηθεί από την πλατεία. Ξανά αναίτιο κυνηγητό και χημικά. Δεν κάναμε επίσης τίποτα.
Θέλουμε να τελειώσει αυτό το παιχνιδάκι με τους φίλους τους στην πλατεία, για να πάμε εκεί που ανήκουμε. Προφανώς δεν θέλουνε να πάμε.
Ο Βαγγέλης έχει τόσο κίτρινα μάτια, που σχεδόν δεν θα τον αναγνώριζα. Έχει πάθος με την τέχνη. Φωτογραφίζει τα πάντα. Τώρα και με κίνδυνο, πραγματικά, της ζωής του. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Όταν τελειώσει αυτό θα του κάνω πρόταση να κάνει έκθεση φωτογραφίας με θέμα την αναίτια Βία. Κατεβαίνω Καραγιώργη Σερβίας. Πολύ ξύλο και .... χημικά. Ανεβαίνω στην Κολοκοτρώνη. Στην γωνία με Σταδίου τα ίδια.
Σε κάθε στροφή εκατοντάδες κόσμου, κάθεται και περιμένει με υπομονή. Τους έχουν διώξει από την πλατεία, αλλά είναι ακόμη εκεί γύρω. Δεν επικοινωνούμε με την άλλη πλευρά στην Αμαλίας, Φιλελλήνων, Ερμού. Κι εκεί όμως χιλιάδες. Ας είναι καλά το Twitter. Πιο εξελιγμένο από τα μυαλά της Αστυνομία και του Παπουτσή...
Πέφτει σύρμα. Πάμε στο Μοναστηράκι.
Τρέχω προς τα εκεί. Φτάνω. Τι να δω!
Έχει στηθεί Λαϊκή Συνέλευση στην πλατεία Μοναστηρακίου, μπροστά στον σταθμό. Χωρίς μικρόφωνα, κι όμως ακούγονται όλοι. Μαζεύονται τουλάχιστον 1.000 άτομα. Αποφασίζεται πορεία μέσω Θησείου στο Γκάζι για να ενημερώσουν τον κόσμο και να τον πάρουν μαζί τους. Το Twitter έχει ανάψει. Αρχίσαμε την πορεία. Θα δούμε πως θα καταλήξει.
Ώρα 24:30. Φεύγω. Αύριο δουλειά. Στο σπίτι τα παιδιά θα κοιμούνται τώρα.
Φτάνω και η 13χρονη κόρη μου λέει:
- Δεν θέλω να ξαναπάς εκεί, γιατί ανησυχώ.
- Αγωνίζομαι ειρηνικά για την Δημοκρατία, αποκρίνομαι.
- Μήπως γιατί θα μας κόψουν τα λεφτά;
- Όχι, θα ζήσουμε και με πολύ λιγότερα. Για σας αγωνίζομαι. Για να μπορείτε αύριο να εκφραστείτε Ελεύθερα, για να ζήσετε καλύτερα. Κι αν δεν καταφέρω κάτι τώρα, θα ξαναπροσπαθώ μέχρι να πεθάνω. Έτσι θα κοιμάμαι ήσυχος ότι έκανα το καθήκον μου για το μέλλον των παιδιών μου.

ΥΓ. Αύριο, θα ξαναπάω στην πλατεία. Έως να αλλάξει κάτι.