Ζητιάνοι του αυτονόητου

Τα λόγια στέρεψαν.
Όπως και οι λέξεις.
Θεέ μου, τι ανακύκλωση αξιών!
Πόσα ακαταλαβίστικα νοήματα θα αντέξουμε ακόμη;
Στην αρχή παλεύαμε για τα οράματά μας. Θέλαμε να προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε. Δεν μας άφησαν. Το σύστημα. Το σύστημα αυτόματης κοινωνικής απαξίωσης του νέου, του ελπιδοφόρου.
Μετά μπήκαμε στην παραγωγική διαδικασία και γίναμε ρεαλιστές. Βασίλευε ο αγώνας για την πιο μετριοπαθή πολιτική τακτική. Ένεκα ο ανταγωνισμός που βαπτίστηκε "υγιής". Το να αγωνίζεσαι "αντί", ενάντια δηλαδή, απέναντι, στον άλλον έχει κάποια υγεία, που ομολογουμένως πρέπει να είμαι εντελώς βλαμμένος και δεν το κατανοώ.
Τώρα, βουτηγμένοι στα προβλήματα της ψευδαίσθησης της ευδαιμονίας, ζητιανεύουμε για την επικράτηση του αυτονόητου.
Παλεύουμε όπως τα μικρά παιδιά με έναν πολύ μεγαλύτερο. Μας κρατούν από το κεφάλι μακρυά τους και εμείς ρίχνουμε μπουνιές στον αέρα. Κουραζόμαστε. Στο τέλος λέμε: "πάλεψα σκληρά"....
Ανακοινώθηκε τελικά δημοψήφισμα.
Χαχαχαχα.
Κάποιο θεϊκό αστείο. Κάποιος μας κάνει πλάκα. Δεν μπορεί!
Ο ύποπτων συμφερόντων διοικών, που δεν ζήτησε την ετυμηγορία του λαού για να υπογράψει το 1ο Μνημόνιο, αυτός που μας έλουσε με χημικά, για να μην φωνάζουμε και να ψηφίσουν οι αδίστακτοι βουλευτές του το Μεσοπρόθεσμο, έρχεται τώρα και αποδρά λέγοντας ότι χρειάζεται την λαϊκή εντολή για να προχωρήσει ότι συμφώνησε πριν 1 εβδομάδα.
Ταυτόχρονα, διαρρέει την "αγανάκτηση" "κύκλων" της Ε.Ε., ότι τους κορόιδεψε και ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι πτώχευση και πέτρες για ένα κομμάτι ψωμί ή προσαρμογή στην συμφωνία που επέβαλλαν.
Πόσο μικρός μπορεί να γίνει κάποιος!
Συμφώνησε τα πάντα ενάντιά μας και τώρα βάζει τους ξένους, αφού δεν έχει κανέναν να τον υποστηρίξει εσωτερικά, να θέσουν ανύπαρκτα, γελοία και πραγματικά επουσιώδη διλήμματα στον Ελληνικό Λαό.

Δεν είναι δίλημμα η δραχμή, γιατί δεν μπορεί να προκύψει τέτοιο σενάριο.
Δεν είναι δίλημμα η υπαρκτή ή ανύπαρκτη, εναλλακτική πολιτική λύση.
Η φύση απεχθάνεται το κενό. Ουδείς δε, αναντικατάστατος.
Υπάρχουν δυνάμεις που θα τους αντικαταστήσουν άμεσα. Δυνάμεις που δεν έχουν δοκιμαστεί.
Δεν θα είναι σίγουρα, πιο αποτελεσματικές. Δεν θα φέρουν τον παράδεισο σε μία μέρα, ούτε σε ένα αιώνα, διότι ο παράδεισος είναι ένα θρησκευτικό παραμύθι. Το ξέρουμε αυτό.
Τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο κ. Παπακωνσταντίνου από τον κ. Παπαδημούλη, όντως πολιτικοί μηχανικοί και δύο. Ο κ. Βενιζέλος από τον κ. Κουβέλη, ο "κ." Πάγκαλος από τον κ. Πανούση. Ο κ. Λοβέρδος από τον κ. Κουράκη. Ο κ. Κασιμάτης από τον κ. Τρεμόπουλο και τόσοι άλλοι από τον κοινωνικό χώρο (πολλοί) που οργισμένοι από τα βρώμικες κομματικές πρακτικές και τα γρανάζια τους, τελούν σε εφεδρεία;
Η τωρινή διοίκηση, παλινδρομεί ανάμεσα στα θέλω των συντεχνιών που εξέθρεψε και στα πρέπει της Ελληνικής κοινωνίας. Ο εσωτερικός τους αγώνας, μεταφέρεται στην πλάτη αθώων πολιτών, που έτυχε να βρεθούν στην μέση. Πολλοί από αυτούς τους πίστεψαν. Όχι όμως άλλο πια.
Η δήλωση περί δημοψηφίσματος, είναι δήλωση ανεπάρκειας και πολιτικού τακτικισμού. Επίσης είναι αποτέλεσμα ναρκισσιστικής λογικής του "τα ξέρω όλα και εσείς δεν καταλαβαίνεται...."
Θέλουν να κερδίσουν χρόνο.
Χρησιμοποιούν το θυμικό των Ελλήνων, με περίσσια δεξιότητα ομολογουμένως, για να κρατηθούν στην εξουσία.
Το επιχείρημα, "εμείς σώζουμε την χώρα και δεν μας πτοούν οι δυσκολίες", αφορά μόνο στην συσπείρωση των βουλευτών τους. Ούτε καν του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα μάλιστα ο "πρωθυπουργός" χρησιμοποίησε την έκφραση "για το ΠΑΣΟΚ, η κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας δεν είναι επιλογή....", προσπαθώντας να κάνει συνυπεύθυνο το κόμμα με την κυβέρνηση, αφού γνωρίζει ότι η πλειοψηφία του κόμματος δεν συντάσσεται σε τίποτα με τις κυβερνητικές επιλογές και τακτικές. Τους απείλησε δηλαδή δημόσια.
Η απάντηση είναι απλή.
ΌΧΙ, στο δημοψήφισμα του αίσχους.
ΌΧΙ, στην παράνομη κυβέρνηση.
Εκλογές τώρα.