Δεν μου άρεσαν, διότι ήξερα ότι δημιουργούνται από ανθρώπους που το μυαλό τους παίζει παιχνίδια με τον φόβο, με το ακραίο, με το σχεδόν εξωπραγματικό. Το γεγονός ότι αποτελούν αποκυήματα καλπάζουσας φαντασίας, με έκανε να τα απεχθάνομαι. Ο κύριως όμως λόγος ήταν ό,τι δεν ήθελα να υποβάλλω τον εαυτό μου στην αίσθηση του ψεύτικου τρόμου, της ταχυπαλμίας, της ψευδαίσθησις.
Από την Πέμπτη το βράδυ, ζω κάτι ανάλογο.
Το πρόβλημα είναι ό,τι αυτή την φορά δεν βλέπω κάποια ταινία, αλλά γίνομαι θιασώτης μιας πραγματικότητας με ζωντανούς χαρακτήρες και πρόσωπα.
Η ταχυπαλμία έφτασε στα ύψη, την Παρασκευή το βράδυ.
Δεν μπορεί, πρέπει να αντιμετωπίσω το γεγονός στην πραγματική του διάσταση. Να ξεχωρίσω τους ηθοποιούς και να καταλάβω από τις θεατρικές τους ενέργειες, τι ή ποιον θέλουν να υποδυθούν.
Σάββατο πρωί. Λίγο μετά τις 14:00. Τίτλοι τέλους στο έργο. Η καρδιά πάει στην θέση της και το μυαλό επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Κατάλαβα.
Βγάζω τον νοητικό μανδύα που περιβάλλει τους πρωταγωνιστές και ξαφνικά εμφανίζεται η πραγματικότητα.
Ήταν τόσες έντονες οι σκηνές και οσκαρικού επιπέδου η ηθοποιία, που λίγο έλειψε να το πιστέψω.
Ο ΓΑΠ έπαιξε τον τελευταίο του ρόλο τόσο όμορφα!
Έκανε έναν απαράμιλλο απολογισμό έργου.
Για πρώτη φορά τον είδα να μην κομπιάζει, να μην κάνει ούτε ένα λάθος, να είναι σχεδόν φυσιολογικός. Σχεδόν ανθρώπινος.
Είπε πολλά, πάρα πολλά. Όπως όμως σε όλα τα έργα, έτσι και σε αυτό, παρουσιάστηκε η όμορφη πλευρά του πρωταγωνιστή. Δεν είπε επίσης πολλά άλλα, πάρα πολλά άλλα. Σαν να ήταν σε γυάλα τόσο καιρό.
Μόλις κατέβηκε από την σκηνή, Παρασκευή βράδυ είπα: επιτέλους.
Και ξάφνου η παράσταση συνεχίστηκε. Κατά παράβαση όλων των σκηνοθετικών συνηθειών, ο δευτεραγωνιστής Βενιζέλος, εμφανίζεται στην σκηνή μόνος, μετά τον ΓΑΠ! Για να κλείσει αυτός!Ουφ, ευτυχώς! Έτσι ήταν κατανοητό το έργο.
Είχε επιτευχθεί συμφωνία. Οι κομπάρσοι χειροκροτούσαν για 1 ολόκληρο λεπτό. Έπαιξαν κι αυτοί καλά τους δικούς τους μικρούς ρόλους. Για να γεμίζει το έργο...
Ένα μοτίβο γνώριμο. 35 χρόνια το βλέπω. Επανάληψη, σαν τις Ελληνικές ταινίες!
Ο Σαμαράς εμφανίστηκε το πρωί. Δεν ξέρω που ήταν το βράδυ της Παρασκευής.
Σπίτι του; Γιατί δεν του έδωσαν ρόλο;
Ποιος ξέρει;
Δεν θα είχε φιλήσει, ακόμη, το χέρι του Γερμανού σκηνοθέτη.
Το πρωί όμως..... Πω, πω, πω.
Παρατάχθηκαν ως ομοούσιος τριάς, με την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή σημαία πίσω τους. Ο Σαμαράς με γραβάτα, βαθύ μπλε. Ο Αβραμόπουλος με λίγο πιο ανοικτή (παραφωνία), εκ δεξιών του. Αριστερά ο ευρωπαϊκός σύνδεσμός τους, Σ. Δήμας που συνεχώς κοίταγε τον Σαμαρά! Συμφωνούσε.
Ξέρετε, το μπλε στην χρωματολογία είναι το χρώμα που απωθεί τον φόβο. Γι αυτό υπάρχει σε οδοντιατρεία, νοσοκομεία, σχολεία κλπ. Είναι γαλήνιο, ήρεμο, νηφάλιο. Έτσι εμφανίστηκε και ο Σαμαράς. Μόνο που επειδή δεν μπορούσε να παίξει καλά τον ρόλο του, το μαγνητοσκόπησαν. Μην γίνει κανένα λάθος και στείλουν άλλο μήνυμα από αυτά που θα έλεγαν.
Τώρα όμως το έργο τελείωσε.
6 μήνες αγώνων του Ελληνικού Λαού.
6 μήνες οργής και αγανάκτησης, τους έφεραν στο σημείο που έπρεπε.
Τώρα είναι θέμα χρόνου. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σε έναν ή σε τρεις μήνες, ο Λαός θα δώσει την απάντησή του.
Θα μου πείτε γιατί να πρέπει να αγωνιστούμε για το αυτονόητο;
Απλά, γιατί η πολιτική στην χώρα μας δεν αποτελεί προ πολλού μέρος της κοινωνίας. Ελπίζω όμως η σήψη στην οποία έχει βυθιστεί να μην μεταδοθεί και στην κοινωνία.
Εμείς σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων, όσο ξύλο και χημικό κι αν φάγαμε.
Τώρα είναι η σειρά τους.
Θα τα βρουν, ΟΛΟΙ, θέλουν δεν θέλουν.
Μπορεί να νομίσουν ότι θα μας ξανακοροιδέψουν....
Τώρα όμως θα θυμούνται καλά ότι "ο κλέφτης και ο ψεύτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται". Αλλιώς θα μας ξαναβρούν στο Σύνταγμα (#syntagma) ...........
Φτάνουμε στο τέλος του έργου που λέγεται "Δικομματισμός".
Πιστεύω, οι πολίτες να κατάλαβαν τι σημαίνει να δίνεις εξουσία σε έναν.
Ελπίζω άμεσα να δώσουν εξουσία, ταυτόχρονα σε πολλούς.
Μόνο έτσι έχουμε πιθανότητες να δούμε άσπρη μέρα.
Να νοιώσουμε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε