Προς: κ. Λοβέρδο εντεύθεν

Οδύσσεια.
Μόνον έτσι μπορώ να περιγράψω το έως σήμερα 20ημερο ταξίδι μου, στον χώρο της Δημόσιας και Ιδιωτικής Υγείας.
Όλα άρχιζουν από ένα πρόβλημα υγείας που μπορεί να αντιμετωπίσει ο καθένας μας.
Πηγαίνουμε σε ένα Δημοτικό Ιατρείο. Ο εκεί γιατρός προτείνει παραπομπή για ένα Νοσοκομείο του ΙΚΑ ή του ΕΣΥ (τι είναι τι, χάνεται στην πορεία και δεν έχει και σημασία).
Εισαγωγή και το πρόβλημα αρχίζει.
Νοσηλευτικό προσωπικό που χωρίζεται σε αυτούς -ες, που προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους και αυτούς -ες που κάνουν αγγαρεία το κάθε λεπτό που εργάζονται. Βαριεστημένοι, οκνηροί, αδιάφοροι.
Αρχίζει το ψάξιμο.
Ποια είναι η διαδικασία; Πως ενημερώνομαι; Τι πρέπει να κάνω για τον άνθρωπό μου; Μιλώ με τους σωστούς ανθρώπους; Ερωτήματα που σε μια πολιτισμένη κοινωνία θα έπρεπε να μην υπήρχαν.
Νοιώθω ότι το κρεβάτι που ο ασθενής (συγγενής ή ο ίδιος) κατέχει αποτελεί ουσιαστικά ένα χώρο διαμονής.
Τρέχουμε για να μαζέψουμε χαρτιά, να αγοράσουμε τα βασικά (ουροδόχο, μαντήλια καθαρισμού, αντισηπτικά κλπ) ή ακόμα και να φέρουμε από το σπίτι μια παραπάνω κουβέρτα.
Μεταφορά μιας μικρής τηλεόρασης αφού οι ώρες, οι ημέρες, οι εβδομάδες είναι ένα μέτρο για τον έξω από αυτόν τον χώρο κόσμο.
Μια μαγνητική τομογραφία. 5-10 ημέρες. Μια βιοψία τουλάχιστον 20 ημέρες για να συγγραφεί.
Όλα γίνονται προφορικά. Έτσι είναι όλοι "ευχαριστημένοι".
Οι γιατροί δεν υπογράφουν τίποτα αφού τίποτε δεν είναι επίσημο και η ζωή συνεχίζεται ... εάν προλαβαίνεις.
 Ξαφνικά σου λένε: εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, πρέπει να τον μεταφέρετε σε μεγάλο νοσοκομείο και να γίνει η επέμβαση που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε εδώ.
Γιατί; Τι κάνετε έως σήμερα; Ποια είναι η διάγνωσή σας και τελικά τι θεραπεία εφαρμόστηκε;
"Κάναμε ότι μπορούσαμε".
Αποφασίζουμε μεταφορά σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο.
Πως θα γίνει αυτό; Πρέπει να βρω γιατρό για να κάνει εισαγωγή; Τι θα του πω ακριβώς; Χρειάζομαι πληροφορίες για να το κάνω αυτό.
Τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους.
"Ποιον ξέρετε";
"Τι έχει ο ασθενής";
"Ξέρω ορισμένα πράγματα, αλλά δεν ξέρω ακριβώς".
Ρωτούν ιατρικές πληροφορίες. Μπαίνω στο internet. Ενημερώνομαι για ορισμένα πράγματα.
"Θα τηλεφωνήσω σε κάποιους και θα σου πω"
Περνούν ώρες, ημέρες.
Τελικά οι προσπάθειες καρποφορούν. Βρήκα 2 γιατρούς που θα με βοηθήσουν. Θα βάλω μέσο για να μπω στο τάδε Νοσοκομείο, που μάλλον είναι το πιο αρμόδιο....
"Ελάτε να τα πούμε, για να δούμε τι θα κάνουμε".
Πάλι καλά που βρήκα κάποιον Γιατρό που με ενημερώνει για το τι πρέπει να κάνω.
Οι ώρες περνούν.
Βρίσκω Δημόσιο νοσοκομείο, που δέχεται να κάνει την επέμβαση.
Σε 4 ημέρες.
Είμαι υποχρεωμένος σε όσους βοήθησαν...
Ξαφνικά κάποιος από την ομάδα των "υπευθύνων" έρχεται.
"Δεν προλαβαίνετε, πρέπει να πάτε σε Ιδιωτικό νοσοκομείο για να κάνετε επειγόντως την επέμβαση"
"Τι να κάνω";
"Εντάξει".
"Ξέρω ένα πολύ καλό χειρουργό στο τάδε νοσοκομείο. Εκεί να πάτε."
Φαίνεται ότι έχει στηθεί φάμπρικά, αλλά .....
Τρέχουμε. Πείθεται και αύριο θα κάνει εκτάκτως την επέμβαση.
3.400 €. Ο χειρουργός δεν δίνει φυσικά απόδειξη (για τα μισά χρήματα που του αναλογούσαν) διότι ήταν τιμή λόγω γνωστού....
"ΟΚ. Αφού θα γίνει η επέμβαση δεν πειράζει".
Τελειώνει.
Που θα πάμε τώρα; Σε ποιο νοσοκομείο θα συνεχίσουμε την αποθεραπεία για την επέμβαση και θα βρούμε τι θεραπεία χρειάζεται;
Αρχίζει πάλι ο Γολγοθάς. Αποφασίζουμε να πάμε σε εφημερεύων Νοσοκομείο.
Στην τύχη.
Πως θα μεταφέρουμε όμως το ασθενή;
"Να νοικιάσουμε νοσοκομειακό..."
"Εντάξει".
Εξωτερικά Ιατρεία μεγάλου νοσοκομείου, που εφημερεύει.
3 ώρες αναμονή για να διαλέξουν την πτέρυγα. Παθολογική ή χειρουργική. Ο ασθενής με πρόβλημα. Ταπείνωση.
Μετά από 22 ημέρες, άπειρα τηλέφωνα, χάρες, αγωνία, υπομονή, αγανάκτηση, βρισκόμαστε εκεί που φαίνεται να είναι αρκετά οργανωμένοι και σκύβουν στο πρόβλημα.
Είναι νωρίς ή αργά;
Θα δούμε.


ΥΓ. Η συνέχεια με ονόματα, όταν έρθει η ώρα.