Συντονιστείτε στην ελπίδα

Πριν λίγες ημέρες ένα μήνυμα στο Facebook έγραφε: "κουράστηκα με όσους υποκριτικά ανεβάζουν εικόνες αστέγων, για να αναδείξουν το πρόβλημα, μέσα στην παγωνιά που επικρατεί. Όλοι αυτοί που επιχειρηματολογούν ή το παίζουν ευαίσθητοι ενώ κάθονται στον καναπέ τους είναι το πρόβλημα της χώρας..."
Απάντησα: "εμείς είμαστε πάντοτε εκεί που υπάρχει ανάγκη. Εσείς;"
Το μήνυμα προερχόταν από άτομο που γνωρίζω καλά ότι ουδέποτε, μα ουδέποτε, σηκώθηκε από τον καναπέ του ή άφησε την εργασία του για να βοηθήσει κοινωνικές ομάδες που ασφυκτιούν και βασανίζονται από τα δεινά που έφερε το Μνημόνιο.
Δεν γίνεται στα bar η αντίσταση. Ούτε στο μυαλό.
Υποκριτικά μέσα από τις σελίδες που αμαρτωλού Facebook, άτομα με μηδενική πολιτική ή κοινωνική ευαισθησία, κρύβονται πίσω από τις τύψεις τους ή χειρότερα εμφανίζουν τον ευατό τους ως οργισμένο.
Άτομα που καθημερινότητά τους είναι το κυνήγι της καριέρας τους, οι "δημόσιες" σχέσεις με τους φίλους τους, η συνειδητή απομάκρυνσή τους από τα προβλήματα των άλλων.
Εκεί έξω όμως τα πράγματα είναι αλλιώς.
Εκατοντάδες κοιμούνται στα παγκάκια και χιλιάδες, ελλείψει άλλων, κοιμούνται στο χώμα ή στα πλακάκια. Περνώντας από την Ομόνοια, του Ψυρρή, το Μεταξουργίο, τον Βοτανικό θα δείτε περιπλανώμενες ψυχές φαντάσματα.

ΑΘήνα - πλατεία Κουμουνδούρου 2012

Το βράδυ είναι ανελέητο. Εκατοντάδες μαρτυρίες μιλούν για ανθρώπους που έως χθές είχαν οικογένειες, σπίτια, δουλειές, παιδιά, ζωή.
Αγνοούνται τώρα. Είναι όμως κάπου εκεί.
Εκεί που οι υπόλοιποι φοβόμαστε να περπατήσουμε, μήπως και μας κλέψουν.
Έκαναν κατάληψη στα λίγα τετραγωνικά που τους αναλογούν. 
Δικαιωματικά όμως.
Αφού κανείς δεν αντιστάθηκε όσο έπρεπε για να μην συμβεί αυτό. Από τις 15 Μαίου 2011, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν στους δρόμους και διαδήλωναν ενάντια στα μέτρα. Ήταν μόνο μια αντιπροσωπεία όσων δεν μπορούσαν να παρευρεθούν.
Το δυστύχημα όμως είναι ό,τι εκατοντάδες χιλιάδες επίσης, υποστήριζαν αυτούς που μέσα στην Βουλή ψήφιζαν την καταδίκη των υπολοίπων. Υποστήριζαν τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Χρυσοχοίδη, τον Καρατζαφέρη, την Μπακογιάννη και αργότερα τον λακέ τους τον Παπαδήμο (μερικοί τον υποστηρίζουν και σήμερα ακόμη).
Τώρα όλα πάγωσαν.
Οι άνθρωποι, οι δουλειές, οι ελπίδες, τα όνειρα, η ανάσα μας.
Σε ένα τεντωμένο σχοινί, ακροβατεί η ζωή μας. 
Οι εκβιαστές της μνήμης μας και του θυμικού μας είναι ακόμη στα πόστα.
Εως να αρχίσει ξανά η καρδιά μας να χτυπά, θα τους υπομείνουμε.
Όταν θα γίνει όμως αυτό, και θα γίνει, η μνήμη θα επανέρθει, ο φόβος θα γίνει δύναμη, η ελπίδα αντοχή και το μέλλον θα φαντάζει καλύτερο.
Πόσο κοντά είναι η ευτυχία από την δυστυχία;
Όσο μια ανάσα σε καθαρό αέρα.

Συντονιστείτε στην ελπίδα.