6 Δεκεμβρίου 2008

Πριν λίγο είδα το "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα". Ήταν αφιερωμένο στην δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Συγκινήθηκα. Οργίστηκα. Συνειδητοποίησα τι σημαίνει να χάνεις το αγγελούδι σου στα 15 του χρόνια.
Δεν θέλω να το ξαναζήσω, αν και είμαι σίγουρος ότι θα ξανασυμβεί.
Η κοινωνία που εκτρέφει μίσος για τον δίπλα, που δεν μπορεί να αφουγκραστεί ούτε στο ελάχιστο τους νέους, που τους περιορίζει σε όλες, μα όλες, τις δραστηριότητές τους, που κυρίως δεν τους εμπιστεύεται, καταδίκασε έναν 15χρονο σε θάνατο.

Σκεφτείτε το παιδί σας έτσι...

Αυτή η κοινωνία είναι ο ηθικός αυτουργός της εν ψυχρώ δολοφονίας.
Ο Κορκονέας, ο Σαραλιώτης και πολλοί άλλοι, είναι και αυτοί παιδιά της ίδιας κοινωνίας. Μόνο που αυτοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους κακοποιούς και τους εμπόρους από τους πολίτες. Τους βλέπουν όλους ίδιους. Πυροβολούν όμως μόνο τους τελευταίους, γιατί δεν μπορούν να τους αντισταθούν (τουλάχιστον με όπλα).

Η ίδια κοινωνία δημιουργεί τις αντιφάσεις και τις αμηχανίες, το μίσος απέναντι στην διαφορετική άποψη, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε προσωπική, είτε θρησκευτική είτε είτε είτε....

Οι τραγικές φιγούρες των ανήμπορων Πρωθυπουργών, που νομίζουν ότι ο κόσμος παίζει στο ίδιο παιχνίδι με αυτούς, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ συμμέτοχος στις ανομίες τους. Ο κόσμος έχει τις δικές του αγωνίες που θα έπρεπε να τις ξέρουν. Αυτό επαγγέλλονται. Αλλά δυστυχώς δεν απολογούνται ποτέ.
Οι καιροί αλλάζουν όμως. Τα μυαλά μας ωριμάζουν. Τα ψέμματα τελειώνουν.
Μόνοι μας θα αρχίσουμε την νέα πορεία,προς την ελπίδα της ζωής, της διαφορετικότητας, του πλουραλισμού, της ανοχής, της ειλικρίνειας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού, της αγάπης.
Η λήθη θα είναι η καταδίκη μας.