Ήταν η εποχή που οι αλλοιτρωτικές πολιτικές αποτελούσαν εργαλείο για την αλλαγή των συνόρων μεταξύ κρατών. Στα Βαλκάνια αυτό είχε γίνει εξαιρετικά πολλές φορές.
Περίπου 50 χρόνια μετά, το πρόβλημα της ονομασίας τοποθετήθηκε στην αρχική του βάση.
Έχει τελικά μια χώρα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση;
Φυσικά ο καθένας θα απαντήσει: Ναι, φυσικά.
Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν η πίεση ενός λαού να αποκτήσει Ιστορία και ρίζες, τον αναγκάζει να διεκδικήσει ένα όνομα, που δεν του ανήκει.
Ένα κατασκευασμένο έθνος που προέκυψε από τον δοκιμαστικό σωλήνα της πολιτικής, των διενέξεων, των ξένων κέντρων, των πειραματιματισμών. Ένας γεωγραφικός χώρος, κράτος τώρα, που περίσσεψε από την κατανομή εδαφών που τροφοδότησαν και επέβαλλαν οι Γερμανικές και Αμερικανικές δυνάμεις, μετά την επίθεσή τους στην Γιουγκοσλαβία. Δεν θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Αλβανία, ούτε στην Βουλγαρία, ούτε φυσικά στην σπαρασόμενη τότε, αλλά και σήμερα, γεωγραφική περιοχή της Σερβίας, του Κοσσόβου, της Βοσνίας Ερζεγοβίνης.
Κι εμείς, στην Ελλάδα, αμήχανοι και ασθενείς, με την κυνέρνηση Μητσοτάκη (θου κύριε τω στόματί μου), να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη και κυρίως να αναζητήσει λύση πριν την γέννηση του κράτους αυτού.
Η χώρα μας δεν διεκδικεί εδάφη, διότι γνωρίζει τι σημαίνει ανταλλαγή πληθυσμών, ξεριζωμός, Ιστορία. Δεν θα μπορούσε καμία κυβέρνηση να προτρέψει τον λαό μας να επεκταθεί πέραν του χώρου που του ανήκει.
Κι όμως φτάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε κάθε πρόκληση, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε και να στρογγυλέψουμε την Ιστορία.
20 χρόνια είναι ήδη αρκετά για να δημιουργήσουν τους δικούς τους ήρωες, την δικής τους Ιστορία, ακόμη κι αν αυτή βασίζεται σε λανθασμένες, ψεύτικες, ρίζες.
Οι διεθνείς σχέσεις και οι πρακτικές που ακολουθούνται, αποτελούν μια πολύπλοκη επιστήμη που ενδεχομένως να μην γίνεται αντιληπτή από τον μέσο πολίτη. Δυστυχώς όμως σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να λύσουμε ένα νομικό πρόβλημα που το κάθε Δικαστήριο θα μπορούσε να λύσει. Έχουμε να κάνουμε με την ζωή, την δράση, τις ρίζες, την Ιστορία ενός λαού που χρόνια τώρα λειτουργεί ήπια, δημοκρατικά και κυρίως ειρηνικά. Οι περισσότεροι Έλληνες που κατοικούν στην Μακεδονία είναι ξεριζωμένοι από τον Πόντο και την Μικρά Ασία και δεν θα ανεχθούν να ξαναγίνουν παιχνίδι στα χέρια ξένων που επιδιώκουν αλλαγές στους χάρτες.
Το ειρηνικό μας συναίσθημα και η άνευ άλλων όρων υιοθέτηση του Διεθνούς Δικαίου και των Συνθηκών που η χώρα μας έχει υπογράψει, είναι ο μοναδικός οδηγός για την συμβίωσή μας με τους γύρω.
Συνεπώς η λύση θα προέλθει μόνο εάν η Εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, είναι τέτοια που θα οδηγήσει του γείτονες στον συμβιβασμό που τους παρέχουμε, δηλαδή στην ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σημειώνω ότι και πάλι βρισκόμαστε σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της Ιστορίας μας και αυτό αποτελεί κακό οιωνό για τις διεκδικήσεις των γύρω γειτόνων μας, που πάντοτε προσπαθούσαν και συνεχίζουν, να βλέπουν με επεκτατικό μάτι, είτε την έξοδό τους στην θάλασσα από την Θεσσαλονίκη, είτε την χρήση του πλούτου του ΑΙγαίου, είτε του Ιονίου.
Με νηφαλιότητα, ειρηνική διάθεση και νόμιμα θα πρέπει να παραπέμψουμε την λύση στον μέλλοντα χρόνο. Ο χρόνος στις διαπραγματεύσεις είναι πάντοτε υπέρ του αμυνόμενου.
Σύμμαχός μας επιβάλλεται και θα είναι, η Ε.Ε. και το Ευρωπαικό κεκτημένο. Αυτό το αναφέρω για να υπενθυμίσω και σε ορισμένες πλευρές της κοινωνίας που θέλουν έξοδο από την Ε.Ε., σκεπτόμενες ανεύθυνα και μονοδιάστατα, λαμβάνοντας υπόψιν τους μόνο τις διεθνιστικές τους θεωρίες και ουδόλλως τις άμεσες συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο, στην προκειμένη περίπτωση σε σχέση με την ειρήνη στην περιοχή.
Τέλος, για κάποιους άλλους, σημειώνω ότι οι εθνικιστικές κραυγές, δεν βοηθούν διότι κυρίως στερούνται επιχειρημάτων. Γι αυτό και τις ονομάζουμε κραυγές.
1 σχόλιο:
εξαιρετικο το κειμενο σου
ξεκαθαρο, ηρεμο, με θεση
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάζετε, κρίνετε, συμμετέχετε